Φανταστείτε μια κατσαρόλα με νερό που βράζει! Η θερμοκρασία είναι υψηλή και λογικά σε λίγο το νερό θα πρέπει να ξεχυθεί, να ξεσπάσει προς τα έξω! Και όμως. Το νερό κοχλάζει επικίνδυνα… χωρίς αποτέλεσμα! Μια ανάλογη αίσθηση είχαμε παρακολουθώντας στο ΑΘΗΝΑΙΟΝ την παράσταση του Θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κουν Ο πατέρας του Αυγούστου Στρίντμπεργκ, συμπαραγωγή με το Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Ρούμελης.
Το έργο είναι «κοφτερό». Ο λόγος του ωμός και η ένταση παρούσα σε κάθε σκηνή του. Η σύγκρουση ενός ζευγαριού, με αφορμή την ανατροφή και το μέλλον της κόρης του, αποκαλύπτει έναν πόλεμο ανάμεσα στο θηλυκό και το αρσενικό. Έναν συνεχή πόλεμο αμφισβήτησης, στον οποίο κάποιος πρέπει να κερδίσει την εξουσία και κάποιος να «πεθάνει». Με αφορμή το θέμα της πατρότητας που αμφισβητείται, ο Στρίντμπεργκ σαρκάζει την τραγική μοίρα της ανθρώπινης ύπαρξης, που αναζητά διαρκώς απαντήσεις σε προαιώνια ερωτήματα για το αληθινό νόημα της ζωής και το κλειδί του μυστηρίου του σύμπαντος. Το ζευγάρι, εγκλωβισμένο ανάμεσα σε ανεκπλήρωτα όνειρα και φιλοδοξίες, θεωρεί το παιδί κτήμα του. Ο καθένας για τον εαυτό του, τόσο ο άντρας όσο και η γυναίκα. Θέλουν να το πλάσουν ολόιδιο με τον εαυτό τους, σαν αυτό να είναι άβουλο ον, εξαρτώμενο αποκλειστικά από τις δικές τους επιλογές. Εκεί γίνεται η μεγάλη σύγκρουση των δύο γονέων, εκεί αποκαλύπτονται τα πραγματικά συναισθήματά τους και συνάμα οι ραδιουργίες τους για να εξοντώσουν ο ένας τον άλλον. Και ενώ λοιπόν οι εντάσεις αναζητούν διέξοδο, ώστε να ομολογηθούν τα ανείπωτα, και το κοινό παρακολουθεί με μιαν ανυπόμονη σιωπή, επι σκηνής παρατηρείς ένα μονότονο πήγαινε- έλα, ακαθόριστων σχεδόν συναισθημάτων.
Η σκηνοθεσία της Λίλλυς Μελεμέ, μολονότι στη διανομή της διαθέτει εξαιρετικούς ηθοποιούς, όπως ο Γιάννης Φέρτης, η Μαρίνα Ψάλτη και η Έρση Μαλικένζου, δεν κατόρθωσε να δώσει την πνοή που απαιτεί το έργο. Ο Φέρτης, που υποδύεται τον Ίλαρχο, ενώ με τη φωνή του ερμηνεύει το ρόλο με όλες τις χρωματικές διακυμάνσεις που απαιτούνται, κινητικά δεν “τσαλακώνεται”. Η Ψάλτη, ως Λάουρα (σύζυγος του Ίλαρχου), έχει αξιόλογη εκφραστικότητα, αλλά δεν “βυθίζεται” στο ρόλο, ενώ η Μαλικένζου, στο ρόλο της παραμάνας Μάργκρετ, αν και πιο πειστική, έχει μία κυρίως εξαίρετη στιγμή προς το τέλος του έργου, όπου αναγκάζεται να “λυτρώσει” τον Ίλαρχο από τα… βάσανά του. Όσο για τους υπόλοιπους ρόλους, που ερμηνεύονται από τους Φαίδωνα Καστρή (πάστορας), Δημήτρη Μυλωνά (γιατρός Έστερμαρκ), Ιουλία Γεωργίου (Βέρθα, κόρη της οικογένειας), Παναγιώτη Νάτση (Νιεντ), είναι άχρωμοι.
Έχουμε λοιπόν ένα έργο που γράφτηκε το 1887 (η μετάφραση είναι του Νίκου Γκάτσου) και, ενώ πολλά έχουν αλλάξει από τότε στις σχέσεις ανδρών-γυναικών, η ουσία του -που δεν είναι άλλη από τον αρχέγονο πόλεμο των δύο φύλων- παραμένει ίδια. Με τη δυναμική που διαθέτει, το κείμενο μπορεί να “σταθεί” επι σκηνής και σήμερα, παρασύροντας το θεατή μέσα του. Δυστυχώς, όμως, αυτό δεν συμβαίνει. Ωστόσο, έχει ενδιαφέρον το ότι η ιστορία της αμφισβήτησης της πατρότητας, που με εμμονή ξετυλίγεται στο έργο, βάζει σε σκέψεις τους θεατές! Κυρίως μάλιστα τους άνδρες θεατές, που βγαίνουν από το θέατρο με ένα «μήπως;» στην έκφρασή τους…
Αθήναιον (Β. Όλγας 35). Πληροφορίες- κρατήσεις θέσεων στο τηλέφωνο 2310 832060.
Έλσα Σπυριδοπούλου