Αγάπη και μίσος, βία, αδικία, θρησκεία, οικογένεια, ελπίδα και απόγνωση. Το “μενού” της παράστασης Γράμμα σε ένα παιδί που δεν γεννήθηκε ποτέ, που βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο της Οριάνα Φαλάτσι, περιλαμβάνει όλα τα ανθρώπινα συναισθήματα. Ο μονόλογος όμως που καταθέτει επι σκηνής η Ζέτα Δούκα, υπο τη σκηνοθετική μπαγκέτα του Μάνου Πετούση και τη διασκευή που επιμελήθηκε η Μάρω Μπουρδάκου, είναι συνάμα και άκρως πολιτικός. Υψηλές αξίες και νοήματα, που -ενώ τα χρησιμοποιούμε ευρέως και συζητάμε γι’αυτά… άνετα- εξακολουθούν ακόμη και τριάντα τόσα χρόνια αφότου γράφτηκε το βιβλίο της Φαλάτσι να απαιτούν βαθιά αυτοκριτική για να γίνουν αντιληπτά στην ουσία τους.
Η αλήθεια είναι ότι η Ζέτα Δούκα ξαφνιάζει υπερ-ευχάριστα. Καθώς την έχουμε συνηθίσει κυρίως σε τηλεοπτικούς ρόλους, το να τη βλέπει κανείς να αναλαμβάνει αυτό το ρίσκο και να το φέρνει εις πέρας με επιτυχία είναι ευτυχής στιγμή. Και λέμε ρίσκο, διότι το να ανεβάσει ο Πετούσης για πρώτη φορά θεατρικά ένα βιβλίο-σύμβολο μιας εποχής, από μια συγγραφέα ασυμβίβαστη που ποτέ δεν ακολούθησε τα κοινωνικά πρότυπα, δεν είναι λίγο πράγμα. Οι δύο τους λοιπόν, με οδηγό την εξαίρετη απόδοση της κ. Μπουρδάκου, δικαιώθηκαν και με το παραπάνω από το αποτέλεσμα.
Η Δούκα, μέσα σε ένα λιτό μα ουσιαστικό σκηνικό (Νίκος Καλαϊτζίδης) και “ντυμένη” με φωτισμούς που δίνουν τη δέουσα ένταση (Ανδρέας Μπέλης), ενσαρκώνει εξαιρετικά τις συναισθηματικές διακυμάνσεις μιας μέλλουσας μητέρας που από πείσμα ενάντια στις κοινωνικές συνθήκες αποφασίζει να κρατήσει το παιδί της. Οι ισορροπίες είναι λεπτές, αλλά η παράσταση ακροβατεί αρμονικά ανάμεσα στο δράμα και το λεπτό χιούμορ, τη συγκίνηση και την απογείωση. Το μόνο που μοιάζει να έχει αλλάξει από το ’70 έως σήμερα, είναι ότι μια γυναίκα ανύπαντρη που γίνεται μητέρα δεν είναι… μίασμα. Ωστόσο συνεχίζουμε να ζούμε σε μια κοινωνία αντρών, πολλοί εργοδότες συνεχίζουν να μη θέλουν γυναίκες- μητέρες στην εργασία τους, πολλοί γονείς αδιαφορούν απέναντι στις αποφάσεις του παιδιού τους από ευθυνοφοβία, πολλοί μέλλοντες πατέρες αρνούνται να αποδεχτούν το παιδί τους. Αυτή η γυναίκα λοιπόν, καριερίστα, άθεη, με ταραγμένα παιδικά χρόνια, χωρίς πίστη στο Θεό, στο θεσμό της οικογένειας και στη φιλία, κόντρα στο σύστημα και στον εαυτό της ακόμη, συνομιλεί με το παιδί που θα γεννήσει. Σιγά σιγά το αποδέχεται, το προστατεύει, αλλά την ίδια ώρα οι επιθυμίες της και η αρνητική συμπεριφορά των γύρω της την ωθούν στα άκρα. Καθώς όμως ολοκληρώνει το μονόλογο της σε μια κούνια τυλιγμένη με μανόλιες (σύμβολο αναγέννησης και ανάγκης για ασφάλεια), ένα πράγμα σκέφτεται και γελάει: η ζωή και η αγάπη πάντα θα θριαμβεύουν …
Οι παραστάσεις συνεχίζονται στο ΑΥΛΑΙΑ (ΧΑΝΘ, τηλ. 2310 237700) έως και τις 11 Μαρτίου κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 9 μ.μ. και Κυριακές στις 6:30 το απόγευμα.
Έρση Μαυρίδου