Πρωινό ξύπνημα. “Είναι το κρύο τσουχτερό, να το αντέξω δεν μπορώ” (το τραγουδούσε άλλωστε και ο Χρηστάκης)… Τι να κάνεις, όμως, ντύνεσαι καλά και βγαίνεις για την καθημερινότητά σου εκτός των τοίχων του γέρικου σπιτιού σου. Ως δια μαγείας, από τα μέσα του Δεκέμβρη ένα σταθερό ψύχος έχει εγκατασταθεί πάνω από την Ελλαδίτσα, και κυρίως εδώ στο Μακεδονικό Βορρά, με θερμοκρασίες που δε συνηθίζονται για τον τόπο μας. Έφτασε να έχει η Φλώρινα -27ºC, την ίδια ώρα που το Ιρκούτσκ της Σιβηρίας είχε -25ºC! Το πετρέλαιο είναι στα ύψη, τα νοικοκυριά έχουν σφίξει τόσο το ζωνάρι όσο ποτέ άλλοτε (ως τώρα, γιατί η συνέχεια προβλέπεται και χειρότερη…), το ΔΝΤ παραφυλάει για να μας βάλει τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι, η Τρόικα πολύ θα ήθελες να έκανε ότι και ο Γιαρουζέλσκι στο τραγούδι των Μουσικών Ταξιαρχιών του 1982, με τα συνεχή σούρτα – φέρτα της στην Ομόνοια και σε πιο κυριλάτες περιοχές του Ιστορικού Κέντρου της πρωτεύουσας… Λες και ο καιρός να μην είναι τυχαίος; Μόνο η Κρήτη έχει καλές θερμοκρασίες, αλλά την έχει περιλάβει ο Εγκέλαδος! Πώς το έλεγε ο Μαυρογιαλούρος; “Θα σας εξαφανίσουμε”!
Εν τω μεταξύ βλέπεις το ένα μαγαζί να κλείνει μετά το άλλο, οι έμποροι να στενάζουν και η περίοδος εκπτώσεων να διαρκεί σχεδόν όλο το χρόνο, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Τα εστιατόρια προσφέρουν πια και μενού των 10 ευρώ (όχι ότι σου δίνουν και τις τρελές επιλογές βέβαια!), μόνο τα καφέ έχουν ακόμα σχετικές αντοχές… Βλέπεις, ο Έλληνας έχει μάθει να συναντά τους φίλους του, να ξεσκάει κάπως από το χώρο του γραφείου ή και του σπιτιού του. Γι’ αυτό και εξοργίζονται οι απανταχού στερημένοι του πλούσιου Βορρά, οι μαθημένοι στο να μη ζεσταίνονται ποτέ από τον ήλιο και αυτοί που περιμένουν απλά να φτάσει το καλοκαίρι για να έρθουν στην Πορτογαλία, την Ιταλία, την Ελλάδα, την Ισπανία (τα PIGS, για τον κόσμο του χρήματος!) ή και τη γειτονική Τουρκία, να ξεδώσουν για τη μιζέρια μιας ζωής…
Περπατώντας, αντιλαμβάνεσαι ότι η πόλη μαζεύει ακόμα τα κομμάτια της από την περίοδο της προηγούμενης δημοτικής αρχής, αναζητά τα χαμένα εκατομμύρια από τα ταμεία της, τα χαμένα απορριματοφόρα από τους δρόμους της, τη χαμένη Γενική Γραμματεία (που “κάποτε” ήταν και Υπουργείο) Μακεδονίας – Θράκης από την Αγίου Δημητρίου. Η παρακμή είναι εδώ και δεν ξεγελιέται ούτε από ωραίες πολιτιστικές εκδηλώσεις, που μας κάνουν να ξεχνιόμαστε μια στις τόσες, ούτε από έξυπνες ιδέες για την πιτσιρικαρία την περίοδο των γιορτών (επιτέλους δεν είδαμε στην Αριστοτέλους “γιορτές αγγέλων”, αυτό είναι μια ευχάριστη αλλαγή). Άνθρωποι βιαστικοί, ζορισμένοι, αγχωμένοι, κατσουφιασμένοι εμφανίζονται μπροστά μας διαρκώς (ίσως επειδή και η δική μας φάτσα προς τα εκεί μετασχηματίζεται σταδιακά), κραδαίνοντας απειλητικά χαράτσια, λογαριασμούς, τέλη κυκλοφορίας, έξοδα κάθε λογής…
Αφού φτάνεις δροσισμένος στο χώρο εργασίας σου, ανοίγεις το διαδίκτυο (μια που οι εφημερίδες είναι από τα σημαντικότερα θύματα της νέας τάξης πραγμάτων) και διαβάζεις ολοένα και νεότερες ειδήσεις για την ευρωπαϊκή “αλληλεγγύη”, που “επιτροπιάζει” διαρκώς, αλλά και για τους περιβόητους 53, που συνελήφθησαν για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης, που εκβίαζε, έκανε τοκογλυφίες, πουλούσε προστασία… Ως γνωστόν, αρκετοί επώνυμοι περιλαμβάνονται στα μέλη της. Να θεωρηθεί κι αυτό ως δείγμα της παρακμής της Θεσσαλονίκης, της Μακεδονίας, της Ελλάδας; Ίσως και να είναι έτσι, γιατί κανείς δεν έπεσε από τα σύννεφα ακούγοντας ότι συμβαίνουν τέτοια πράγματα στον όμορφο κόσμο μας. Το 1912 ο Ελευθέριος Βενιζέλος πάσχιζε να φτιάξει την Ελλάδα “των πέντε θαλασσών”, σήμερα απλά αναρωτιόμαστε όλοι τι συνέβη στον άνθρωπο “των επτά θαλασσών”! Είναι 2012 και αποτελεί κι αυτό ένα ακόμα σημείο των καιρών…
Δημοσθένης Ξιφιλίνος