Το πρωταγωνιστικό ντεμπούτο του Άλαν Λαντ ήταν αρκετό για να τον μετατρέψει σε έναν από τους μεγαλύτερους σταρ του κλασικού Χόλιγουντ. Με τα ξανθά μαλλιά του βαμμένα μαύρα για το ρόλο του Ρέιβεν, πληρωμένου δολοφόνου με αγγελικό πρόσωπο, ο Λαντ επιδεικνύει ήδη όλα εκείνα τα στοιχεία της μοναδικής κινηματογραφικής περσόνας του : τη λακωνικότητα που έκανε τη βαθιά του φωνή ακόμη πιο εντυπωσιακή κάθε φορά που έσπαγε τη σιωπή του και τη μελαγχολική στωικότητα που κρύβει θυμό, πόνο ή ακόμη και κάποιο ψυχικό τραύμα.
Η υπέροχη εναρκτήρια σεκάνς προδίδει τον ταραγμένο ψυχισμό του Ρέιβεν, μέσα από τα δύο μοναδικά πράγματα που αγαπά : το όπλο και τη γάτα του. Εκτελεί τις θανατηφόρες αποστολές του με πλήρη συναισθηματική αποστασιοποίηση κι έπειτα γυρνά στο μοναχικό του μικρόκοσμο. Μέχρι τη στιγμή που ο τελευταίος του πελάτης, Γουίλαρντ Γκέιτς (Λερντ Κρίγκαρ), θα τον προδώσει, εσκεμμένα πληρώνοντας τον με σημαδεμένα χαρτονομίσματα. Με την αστυνομία στα ίχνη του, ο Ρέιβεν θα αναζητήσει εκδίκηση. Στο δρόμο του συναντά την Έλεν (Βερόνικα Λέικ), που επίσης ταξιδεύει στο Σαν Φρανσίσκο προκειμένου να δουλέψει στο κλαμπ του Γκέιτς, ενώ τυγχάνει κι αρραβωνιασμένη με τον αστυνομικό που τον αναζητά! Η Έλεν άθελά της θα σταθεί «μοιραία» γυναίκα για τον Ρέιβεν, όχι όμως προτού αναπτυχθεί μεταξύ τους μια σχέση συμπάθειας κι αλληλοκατανόησης.
Αν και η πατριωτική υποπλοκή (αναπόφευκτη για το έτος 1942) περιπλέκει άσκοπα την ιστορία (βασισμένη σε βιβλίο του Γκρέιαμ Γκριν) αλλά και το χαρακτήρα της Έλεν (που ισορροπεί ανάμεσα σε πιστή αρραβωνιαστικιά, αρτίστα, κυβερνητική «πράκτορα» και έμπιστη του Ρέιβεν), η ταινία είναι γεμάτη από αξέχαστες στιγμές νουάρ εικονογραφίας (η μικροκαμωμένη φιγούρα του Λαντ με τη μάσκα αερίου δίπλα στον γιγαντιαίο Κρίγκαρ, το κυνηγητό στους φορτωτικούς γερανούς, κλπ.), που οφείλονται στη μαεστρία τόσο του σκηνοθέτη Φρανκ Τατλ, όσο και του σπουδαίου διευθυντή φωτογραφίας Τζον Σάιτζ.
Το φιλμ υπήρξε η απαρχή της επιτυχημένης συνεργασίας Λαντ-Λέικ, ο δε διαχρονικός θαυμασμός της ειδικά από τους Γάλλους κριτικούς και σινεφίλ σίγουρα υπήρξε πηγή έμπνευσης για το «Le Samourai» (1967) του Ζαν-Πιερ Μελβίλ, ένα μινιμαλιστικό – σχεδόν – ριμέικ του «This Gun For Hire».
Δέσποινα Βενέτη