ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΤΡΩΕΙ ΤΟ ΦΑΓΗΤΟ ΤΟΥ ΠΟΥΛΙΟΥ
Σκηνοθεσία: Έκτορας Λυγίζος
Παίζουν: Γιάννης Παπαδόπουλος, Λίλα Μπακλέση, Κλεοπάτρα Περάκη, Γιάννης Κομματάς
Διάρκεια: 80′
ΟΛΥΜΠΙΟΝ – ΠΑΥΛΟΣ ΖΑΝΝΑΣ
Αυτός δεν έχει χρήματα. Αυτός δεν έχει φαγητό. Δεν έχει που να μείνει. Δεν έχει συναισθηματική υποστήριξη. Έχει όμως μια σπαρακτική φωνή κι ένα καναρίνι. Με το οποίο μοιράζονται κανναβούρι, για να επιβιώσουν και οι δύο.
«Ο νέος άνθρωπος δε θα βιώσει τη φθορά, δε θα χρειάζεται καν να σκέφτεται, να αμφιβάλλει», λέει ο Αλέξανδρος Βούλγαρης στο «Χιγκίτα», μια άλλη ελληνική ταινία της φετινής σεζόν. Κι αυτός ο νέος άνθρωπος μοιάζει πολύ με τον εξαιρετικό Γιάννη Παπαδόπουλο, τον πρωταγωνιστή της ταινίας του Έκτορα Λυγίζου. Ο άνθρωπος είναι εκείνο το ον που μπορεί να συνηθίζει τα πάντα. Αρκεί να λειτουργούν τα ζωτικά του όργανα. Ο πρωταγωνιστής έχει φτάσει στα όρια της εξαθλίωσης. Το συνηθίζει. Συμφιλιώνεται. Ζει αρμονικά μαζί της. Δέχεται. Αποδέχεται. Οι αντοχές είναι σπασμένες. Τα αντανακλαστικά ξεχαρβαλωμένα. Αδύνατη η εναντίωση. Δέχεται, αποδέχεται γιατί δεν ξέρει τι άλλο να κάνει. Δεν είναι μια πράξη ωριμότητας ή υπαρξιακής παραίτησης. Ζει τη φυσικότητα ενός άβουλου όντος στο οποίο έχει εκχωρηθεί η ύπαρξή του.
Αυτός και το καναρίνι του μοιάζουν. Είναι και οι δύο άβουλοι. Το καναρίνι ζει μέσα σ’ ένα κλουβί, και η ζωή του είναι συνυφασμένη με τη χρησιμότητά που επιφέρει στον ιδιοκτήτη. Σ’ αυτόν που το ταΐζει. Ο ιδιοκτήτης, με τη σειρά του, ζει κι αυτός σε νοητό κλουβί. Σ’ ένα νοητό κοινωνικό κλουβί. Και ζει ακριβώς, και με τον τρόπο, που είναι χρήσιμος στους κρατικούς και παγκόσμιους μηχανισμούς που διαχειρίζονται το παρόν και το μέλλον του. Μόνο που πλέον, ούτε οι παγκόσμιοι μηχανισμοί ούτε ο ιδιοκτήτης του καναρινιού μπορούν να εγγυηθούν αμφότεροι την επιβίωση.
Όλα αυτά εξελίσσονται σε μια Αθήνα της απομόνωσης. Οι εισροές απ’ το περιβάλλον μοιάζουν μολυσμένες. Αδιαφορία έχει περιλάβει τα πάντα, ως μια μορφή ασθένειας. Τα φαινόμενα συντηρούνται. Καμία εναντίωση. Όλα συμβαίνουν επειδή συμβαίνουν. Ο άνθρωπος οδηγείται στη μοναχικότητα. Στη μοναξιά. Ο Έκτορας Λυγίζος κινηματογραφεί ασφυκτικά την οδύσσεια του πρωταγωνιστή του. Σε μια σφικτή, κλειστοφοβική σχεδόν ταινία. Μια ταινία παγκόσμια, η οποία ωστόσο, μοιάζει να μπερδεύεται, όταν ο δημιουργός αποφασίζει να την εντάξει πιο έκδηλα στην Αθήνα του σήμερα. Καταφεύγοντας σε εύκολους συμβολισμούς, μέσα από την παραδοσιακή ελληνική ηθολογία. Ή αχρείαστες απεικονίσεις της σύγχρονης Αθήνας.
Αξιολόγηση: *** (3)
Γιώργος Ευθυμίου