(THE GIRL WITH THE DRAGON TATTOO)
Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Φίντσερ
Παίζουν: Ντάνιελ Κρεγκ, Ρούνι Μάρα, Κρίστοφερ Πλάμερ, Στέλαν Σκάρσγκααρντ, Στίβεν Μπέρκοφ, Ρόμπιν Ράιτ, Τζοέλι Ρίτσαρντσον, Γκόραν Βίσνιτς, Τζούλιαν Σαντς
Διάρκεια: 158′
Αξιολόγηση: *****
Ψυχές λιωμένες, καρδιές τηκόμενες, αγάπες ριγμένες σε κάδους απορριμμάτων και μέσα σε όλα αυτά ανάσες καυτές, βλέμματα κλεφτά, περιφερειακά, να διασταυρώνονται με… φανταστικά ρακόρ, να καταδιώκονται και να μονομαχούν, να καταριούνται και να διεκδικούν. Περιβάλλον παγωμένο, ντεκόρ απλόχερα άνετα, λευκά, θανατηφόρα και σκοτάδια, ημίφωτα. Πορείες θολές και αποκλίνουσες. Τη στιγμή που πάνε να κλείσουν τα άκρα του κόκκινου κύκλου και πάλι «ανοίγουν». Παράδοξα φαντασιακά, χαμένοι χρόνοι αλλά ενοποιημένοι, ταυτότητες παράδοξες, διφορούμενες. Υβρίδια, ομοιώματα, παράδοξες μορφές, «άνθρωποι» μόνον ως σωματικές μάζες. Αν το σουηδικό original σχολιάζει την άκρως «λερωμένη» ιδεολογικά ευμάρεια της σοσιαλδημοκρατίας, το κατά Φίντσερ ριμέικ είναι ένα καθαρόαιμο νουάρ τρόμου, που σχολιάζει ιδίως τη μοίρα και το κακό τέλος της ιστορίας και των προθέσεων.
Από τη λογική του «Seven» (θυμηθείτε τη φράση «αυτή η ιστορία δεν θα έχει καλό τέλος») στο «Κορίτσι με το τατουάζ» η άποψη είναι η ίδια. Είναι μια κοινωνία τεράτων και αρπαχτικών, είναι μια σειρά σχέσεων όπου κάποιοι καταβροχθίζουν τους άλλους, είναι ιδίως μια ιστορία όπου οι ένοχοι βρίσκονται πολύ… αλλού. Η αμηχανία της αστικής κριτικής το πολύ πολύ θα μπορούσε να σκάψει στο ιδεολογικό υπόβαθρο της Σουηδίας. Είναι πια της μόδας να μιλάμε για οικονομία και διαπλοκή. Όμως, η φρίκη που εκτοξεύει ο Φίντσερ είναι ανομολόγητη: σχεδόν με «παγώνει». Ανατριχιάζω, όταν την προσομοιάζω με αυτό που αποκαλείται και αποκαλείτε «πραγματικότητα».
Τι είναι τελικά «Το κορίτσι με το τατουάζ»; Μα η αδυσώπητη μάχη δύο γυναικείων πλασμάτων. Η ευμαρής, καλοφτιαγμένη, η μεγάλη (Ρόμπιν Ράιτ) και το αιλουροειδές (Ρούνεϊ Μάρα) κάτι σαν γυναίκα, κάτι μεταξύ cat people και αλαφροΐσκιωτης.
Αυτή η ιστορία δεν θα έχει καλό τέλος. Θα κερδίσει η ευμάρεια, η ευπρέπεια, το κατεστημένο, η λογική, η ωριμότητα, το ανέμελο, άνετο και όχι το ιδιαίτερο, το αποκλεισμένο, το κακοποιημένο, το άλλο.
Αυτή η ιστορία δεν θα έχει καλό τέλος εις διπλούν. Η άλλη κακή εξέλιξη είναι που η ψυχολογική, επικοινωνιακή «διόρθωση» της μικρής, το ξύπνημα της επιθυμίας της, θα κατασταλούν. Αυτοί είναι οι πραγματικοί, ιδεολογικοί μηχανισμοί ενσωμάτωσης και υποταγής και δουλείας. Αυτούς τρέμω. Αυτή η ιστορία δεν θα έχει καλό τέλος για ΚΑΝΕΝΑΝ (μας).
Αλέξης Ν. Δερμεντζόγλου
Για το ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΕ ΤΟ ΤΑΤΟΥΑΖ του Ντέιβιντ Φίντσερ έχουμε γράψει σε προηγούμενο τεύχος.