(LE HAVRE)
Σκηνοθεσία: Άκι Καουρισμάκι
Παίζουν: Αντρέ Βιλμς, Κάτι Ούτινεν, Ζαν Πιερ Νταρουσέν, Μπλοντέν Μιγκέλ, Ελίνα Σάλο, Εβελίν Ντιντί
Διάρκεια: 93’
Αξιολόγηση: ***
Ο «Φιλανδός Ονορέ ντε Μπαλζάκ» ξεκινάει από τη Χάβρη τη νέα – λιμανίσια αυτή – τριλογία του εγκαθιστώντας εδώ μερικούς από τους ήρωες της «Μποέμικης ζωής» (1992). Ο Μαρσέλ (Αντρέ Βιλμς) είναι πια παντρεμένος και ζει ως λουστράκος, η σκυλίτσα του η Λάικα έχει μεγαλώσει, η Ιβέτ/ Μιμί (Εβελίν Ντιντί) έχει ένα «μοντέρνο» καφέ, ο Ζιλ Σαρμάν είναι φευγάτος βοηθός κι ο Ζαν-Πιέρ Λεό είναι ο ρατσιστής παράξενος και καχύποπτος γείτονας. Το πνεύμα του Μάτι Πελόνπαα τριγυρίζει αδέσποτο κι επιστρέφει μέσα από την άρρωστη γυναίκα του Μαρσέλ (η Κάτι Ούτινεν) και μέσα από έναν έφηβο μαύρο λαθρομετανάστη Ιντρίσα που θέλει να περάσει απέναντι, στη Μεγάλη Βρετανία.
Η Χάβρη όμως είναι ταυτόχρονα το νουάρ «Λιμάνι των απόκληρων» (1938) του Μαρσέλ Καρνέ και, βεβαίως, είναι οι πίνακες του ιμπρεσιονιστή ζωγράφου Κλοντ Μονέ. Οι προκυμαίες, η θέα της θάλασσας, οι άνθρωποί της, τα χαμηλά «σπιτάκια ελαφρού τύπου», δεν είναι μόνο ένα υπόβαθρο. Νοτίζουν και διαποτίζουν τους ήρωες, τις συμπεριφορές τους, τις αξίες που θέλουν να διασώσουν, το κακό που θέλουν να φυγαδεύσουν, να ξορκίσουν, ν’ απεμπολήσουν. Βασικός φορέας αυτών των «παλαιών» και «μοντέρνων» ιδεών είναι ο επιθεωρητής Μονέ, που αναδύεται καμπαρντινάτος από το κινηματογραφικό και εικαστικό παρελθόν της πόλης και επιστρέφει στις αποβάθρες.
Οι αναφορές δεν έχουν τελειωμό. Ο Κάρλος Γκαρντέλ άδει νωχελικά, οι Renegades ροκάρουν και πάλι, η μπάντα του Λιτλ Μπομπ Roberto Piazza επανενώνεται, ο Ζαν Βιγκό στέλνει την κόρη του (σα να μας λέει ότι σειρά έχει το λιμάνι Βίγκο στη Γαλικία), ο παλαίμαχος σκηνοθέτης Πιέρ Ετέξ υποδύεται τον γιατρό Μπεκέρ (νουάρ σκηνοθέτης κι ο Ζακ Μπεκέρ), το επίθετο του Μαρσέλ είναι Μαρξ (το κεφάλαιο της μπουρλέσκ κωμωδίας)… Τα άστρα είναι περιττά.
Κώστας Καρδερίνης