Το παιχνίδι του Χρήματος

«Το παιχνίδι του Χρήματος» σε σκηνοθεσία Τζόντυ Φόστερ έκανε πρεμιέρα στο φεστιβάλ Κανών πριν λίγο καιρό αφήνοντας ανάμεικτα συναισθήματα στο φεστιβαλικό κοινό και τους επισκέπτες κριτικούς. Από τη μία η κριτική που ασκεί η ταινία στα μέσα μαζικής ενημέρωσης στερείται διδακτισμού απογοητεύοντας το «φιλοθεάμον» κοινό της Κρουαζέτ (ναι, οι κανοβέζοι και οι κανοβέζες είναι τόσο ρηχοί σαν άνυδρη πηγή σε ερημωμένο τοπίο), από την άλλη η ταινία δεν κρύβει ότι στοχεύει στο εμπορικό κοινό με αποτέλεσμα ο μέσος κριτικός να μην αισθάνεται ικανοποιημένος από τις πιθανές δεύτερες και τρίτες αναγνώσεις που περίμενε να ανακαλύψει. Ίσως αυτά τα δύο στοιχεία και μόνα τους να είναι ικανά για να σας κάνουν να απολαύσετε χωρίς ενοχές ένα εγκεφαλικό και καθόλου δήθεν block buster περιορισμένης εμβέλειας.

Το σενάριο της ταινίας περιγράφει τη ροή προγράμματος μιας τηλεοπτικής εκπομπής χρηματιστηριακών προβλέψεων όταν ο παρουσιαστής (Τζορτζ Κλούνευ) θα πιαστεί όμηρος ενός εξοργισμένου άντρα που εξαπατήθηκε από τις οικονομικές προβλέψεις του τηλεοπτικού σταρ (Τζακ Ο Κόνελ). Σε ροή κανονικού προγράμματος, η σκηνοθέτης (Τζούλια Ρόμπερτς) που είναι έτοιμη να εγκαταλείψει αυτή την εκπομπή και να μεταφερθεί σε άλλο μέσο, θα προσπαθήσει να κρατήσει ισορροπίες αλλά να κάνει και ένα τηλεοπτικό σόου που θα πουλήσει.

Παρακολουθώντας το Money Monster έρχεσαι αντιμέτωπος με ένα Κλούνευ τοποθετημένο στη σωστή θέση, με ταλέντο στο να ασκεί γοητεία η εξωστρέφεια του αλλά στην ουσία με ένα κενό παρουσιαστή που τον πονάει που δεν έγινε σπουδαίος ηθοποιός. Η Τζόντυ Φόστερ γνωρίζοντας τις ικανότητες και αδυναμίες του ηθοποιού, αξιοποιεί στο έπακρο τις φυσικές του χάρες και τεχνικές του αδυναμίες χαρίζοντας του έναν ρόλο που σε πρώτη ανάγνωση δεν τον εκθέτει αλλά στην ουσία… εκθέτει τις μη ικανότητες του. Η Τζούλια Ρόμπερτς από την άλλη έχει αυτό το φυσικό χάρισμα να μαγνητίζει το βλέμμα με το «μη παίξιμο» της, την απολύτως επιτηδευμένη φυσικότητα της, επιβεβαιώνοντας για ακόμα μία φορά τη μεγάλη της γκάμα ως μέρος ενός αβίαστου ταλέντου. Ο Τζακ Ο Κόνελ είναι ο καλύτερος casting wise χαρακτήρας που όμως αισθάνεσαι στο μεγαλύτερο μέρος τη μηδενική χημεία που έχει με τους δύο αστέρες. Η ταινία-καταγγελία στο πολιτικοκοινωνικό σύστημα καταφέρνει να είναι ένα ευχάριστο θέαμα για τα μάτια που «δεν κουράζει το μυαλό» αλλά δεν το αφήνει και να αραχνιάσει: ασκεί έντονη κριτική όχι όμως μόνο στο σαθρό οικονομικό σύστημα ή τις τηλεοπτικές περσόνες που αβίαστα παίρνουν στον λαιμό τους όσους παίρνουν σοβαρά τη γνώμη τους… κρίνει έντονα και τους τηλεθεατές που δέχονται άκριτα μια σοβαρή κατάσταση απλά αλλάζοντας κανάλια όταν η αλήθεια δεν περιλαμβάνει στοιχεία σόου. Φυσικά όλο αυτό είναι η μεγάλη επιτυχία της Τζόντυ Φόστερ όταν το μάτι της παραμένει μονάχα πίσω από το βιζέρ.

 

 

 

Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος