ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ / (EVIL DEAD)
Σκηνοθεσία: Φέντε Αλβάρεζ
Παίζουν: Τζέιν Λεβί, Σίλο Φερνάντεζ, Τζέσικα Λούκας, Λου Τέιλορ Πούτσι, Ελίζαμπεθ Μπλάκμορ
Διάρκεια: 91’
ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ 2 (4η εβδομάδα)
Το πρόσωπο του κακού είναι από μόνο του αντικείμενο μελέτης. Η Χάνα Άρεντ για παράδειγμα αφιέρωσε όλη της τη ζωή στην προσπάθειά της να κατασκευάσει όρια που θα αποσαφήνιζαν «τον δαίμονα» και πάνω από όλα «τα θέλω» και τα «μπορώ» του. Η Γερμανοεβραία φιλόσοφος υποστήριζε επιπροσθέτως ότι η καύση των βιβλίων ή η απαγόρευσή τους υποκρύπτει τον πραγματικό εχθρό, ένα πρόσωπο με πυρήνα κακίας κι όχι απλά μια τρομακτική όψη με ή χωρίς κακές προθέσεις, ένα «δαίμονα» ή «σατανά» αν προτιμάτε. Το δεμένο με σάρκα ανθρώπου βιβλίο, που πρωταγωνιστεί στην ταινία «Το πρόσωπο του κακού», είναι μια διαστρεβλωμένη ιδεολογία, σκοτεινή και άφθαρτη. Οι ήρωές του, εξ ορισμού αντιήρωες, θα αντιμετωπίσουν τις δυνάμεις του ολούθε: στη φύση, στη μυθολογία, στις σελίδες και τις λέξεις, στο στρίψιμο της βίδας, στο θάνατο και τις μεταλλάξεις του, στο παρελθόν κι όσα δεν θα τους ξημερώσουν. Ένας σύγχρονος καθρέφτης ο οποίος φωτίζει το σκοτάδι που κρύβει ο άνθρωπος πίσω από τις καθημερινές εξαρτήσεις, θα φέρει στην επιφάνεια όσα για να τραφούν οφείλουν να παραμείνουν στο σκοτάδι. Σαν το μαχαίρι του ποιήματος, αθώο το κακό και αυτοκαταστροφικοί όσων η απληστία οδήγησε να το αποκτήσουν. Έτσι, μια oldfashion ταινία τρόμου που έφτασε τις τρεις συνέχειες και ξεπεράστηκε μέσω των βιντεοπαιχνιδιών που εξιστορούσαν την κουλτούρα της, νεκρανασταίνεται με σοβαρότητα απουσίας ευκολιών στην κινηματογράφηση. Όλα μεθοδευμένα, προϊόντα διεστραμμένου μυαλού και σκηνοθετικής μαεστρίας, που σε αρκετά σημεία σου κλείνουν το μάτι και σου ψιθυρίζουν «εντάξει, μη με παίρνεις και τόσο στα σοβαρά». Δεν έχουμε να κάνουμε με μία σπουδαία ταινία αλλά με έναν έξυπνο δημιουργό που κατανόησε… χαναρεντικά το κακό, βρήκε τη φιλοσοφική του διάσταση και απλά επέλεξε να μην την τρίψει στη μούρη των σοβαροφανών θεατών. Σαν άτακτο παιδί, σαν «διαβολάκι» όπως τα έλεγε και η γιαγιά μου, κάνει σκανταλιές και γελάει αθώα και με αυτόν που θα τρομάξει αλλά κυρίως συμμετέχει στο αστείο αυτού που κατανοεί ότι συμμετείχε σε μία αριστοτεχνική φάρσα. Ένα τέτοιο ριμέικ κάνει τους επικριτές του είδους, όχι να του αναγνωρίσουν ελαφρυντικά αλλά να συμμετέχουν στο θρίαμβό του. Γιατί το «Πρόσωπο του κακού» παραμένει κατ’ ουσίαν τρομακτικό επειδή όσο κι αν αποκωδικοποιηθεί, το μυστήριό του θα παραμένει σκοτεινό ακόμα κι όταν τα φώτα της αίθουσας θα ανοίξουν, τα ποπκόρν θα απομείνουν πεσμένα στο πάτωμα και ο δρόμος για να γυρίσουμε στο σπίτι μας, έστω για στιγμές, θα μοιάζει πιο τρομακτικός από το προηγούμενο πρωινό.
Αξιολόγηση: *** (3)
Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος