Τον Οκτώβριο του 1934, ο Μάο Τσε Τουνγκ ξεκίνησε τη Μεγάλη Πορεία του Κόκκινου Στρατού προς το Πεκίνο. Μετά από 15 χρόνια, τον Οκτώβριο του 1949, ο Μεγάλος Τιμονιέρης εισερχόταν θριαμβευτικά στην κινεζική πρωτεύουσα, ιδρύοντας τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας. Ο πρόεδρος Μάο αποτέλεσε πηγή έμπνευσης πολλών επαναστατικών κινημάτων σε ολόκληρο τον κόσμο, αλλά και ενός ρεύματος μέσα στο κομμουνιστικό κίνημα που ονομάστηκε «μαοϊσμός».
Πέρασαν από τότε 64 χρόνια, η αχανής ασιατική χώρα εξακολουθεί να ονομάζεται Λαϊκή Δημοκρατία, η μορφή του Μάο είναι αποτυπωμένη στο γουάν, το εθνικό νόμισμα της Κίνας, αλλά η Κίνα ούτε Λαϊκή είναι, πολλώ δε μάλλον Δημοκρατία. Κι αν Δημοκρατία δεν υπήρξε ποτέ (καθότι ο πρόεδρος δεν φημιζόταν για την ανεκτικότητα στη διαφορετική άποψη), Λαϊκή προσπάθησε να γίνει, με μέτρια -ομολογουμένως- αποτελέσματα. Όπως και να’ χει όμως, ο Μάο Τσε Τουνγκ υπήρξε μια μεγάλη ιστορική μορφή που προσπάθησε να εκσυγχρονίσει την πατρίδα του. Ωστόσο, δεν είναι αυτό το θέμα μας…
Το θέμα μας είναι η σύγχρονη Κίνα, η επονομαζόμενη «Λαϊκή», την οποία κυβερνά το «Κομμουνιστικό» (!) Κόμμα, που μόνο τέτοιο δεν είναι, αφού στη χώρα κυριαρχεί ο νόμος της ελεύθερης οικονομίας, η ασύστολη ελευθερία των αγορών και μια τεράστια οικονομική ανάπτυξη καπιταλιστικού τύπου. Τι σημαίνει όμως για τους Κινέζους «οικονομική ανάπτυξη»; Τι σημαίνει για την ίδια τη χώρα;
Τεράστια «αναπτυξιακά» έργα (π.χ. φράγματα), που αφανίζουν ολόκληρες περιοχές και εξαναγκάζουν τους κατοίκους σε μετεγκατάσταση. Εκατομμύρια φτωχών που εγκαταλείπουν τις αγροτικές περιοχές, αναζητώντας μια καλύτερη τύχη στα μεγάλα βιομηχανικά κέντρα (Πεκίνο, Σαγκάη). Μισθοί πείνας, παιδική εργασία, ανυπαρξία εργασιακής νομοθεσίας, απαγόρευση απεργιών. Τεράστια καταστροφή του περιβάλλοντος. Η Κίνα αναπτύσσεται, οι Κινέζοι πεινούν. Αυτό είναι το μεγάλο οικονομικό θαύμα που τόσο θαυμάζουν οι καθ’ ημάς πολιτικές και οικονομικές ηγεσίες.
Την Κίνα, λοιπόν επισκέφθηκε ο πρωθυπουργός. Ένα ταξίδι που τα καθεστωτικά ΜΜΕ παρουσίασαν ως μεγάλη επιτυχία και περίπου ως πανάκεια που θα βγάλει τη χώρα από την κρίση. Ο κ. Σαμαράς συναντήθηκε με κυβερνητικούς αξιωματούχους και επιχειρηματίες και, συμπεριφερόμενος ως πλασιέ, έβγαλε προς πώληση λιμάνια, αεροδρόμια, εταιρείες του δημοσίου κλπ. “Θρίαμβος!” αναφώνησαν οι κρατούντες… Η Κίνα δείχνει το δρόμο του μέλλοντος. Έτσι θέλουμε την Ελλάδα, να αναπτύσσεται, να εξάγει, να τα κονομάν οι πλούσιοι και οι άλλοι να δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί, ίσα-ίσα για να μένουν ζωντανοί και να δουλεύουν.
Το κινέζικο οικονομικό μοντέλο αρμόζει στην Ελλάδα, την Ευρώπη, τον κόσμο. Έτσι επιτάσσουν οι σοφοί της σχολής του Σικάγου, οι θεωρητικοί της κακιάς ώρας του νεοφιλελευθερισμού, οι απολογητές του ληστρικού και δολοφονικού για τους λαούς καπιταλισμού, οι τροϊκανοί και οι εγχώριοι κυβερνητικοί υποστηρικτές τους. Όλοι τούτοι -και τα παπαγαλάκια τους- προσπαθούν να μας πείσουν για το μεγαλείο του κινεζικού οικονομικού θαύματος, αποκρύπτοντας την ίδια τη φύση του καθεστώτος. Βλέπετε, τα ανθρώπινα δικαιώματα για τα οποία κόπτονται, δεν ισχύουν για την Κίνα. Εκεί υπάρχει χρήμα, άρα ποιος τα χέζει τα ανθρώπινα δικαιώματα;
Οι ίδιοι άνθρωποι, οι γελοίοι εκπρόσωποι των κομμάτων της συγκυβέρνησης, οι οποίοι κατηγορούσαν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης «πως θέλει να κάνει την Ελλάδα Βενεζουέλα», που κατηγορούσαν τον εκλεγμένο Τσάβες για δικτάτορα, αυτοί οι ίδιοι κάνουν γαργάρα τη δικτατορία της Κίνας.
Αυτοί είναι, αυτό το μοντέλο θέλουν για την Ελλάδα, γι’ αυτό μας προετοιμάζουν. Και χαίρονται που ξεπουλάνε τη χώρα στους Κινέζους οι πλασιέ της περιουσίας του ελληνικού λαού.
Τι περιμένουμε; Να αρχίσουν και τις δημόσιες εκτελέσεις αντικαθεστωτικών… όπως στην αγαπημένη τους Κίνα;
Υ.Γ.: Μια μεγαλειώδης συναυλία αλληλεγγύης εναντίον της εξόρυξης χρυσού στις Σκουριές της Χαλκιδικής, πραγματοποιήθηκε το περασμένο Σάββατο στην Ιερισσό. Πάνω από 10.000 άνθρωποι βρέθηκαν στην πλατεία του χωριού, δηλώνοντας την αποφασιστικότητά τους να μην αφήσουν να καταστραφεί η περιοχή.
Αλήθεια, το είδατε σε κάποιο κανάλι; Φυσικά και όχι. Αυτά είναι εξτρεμισμοί που αντιτίθενται στην ανάπτυξη και τις επενδύσεις αλά Κίνα.
Στράτος Κερσανίδης