Μια ξεκαρδιστική Κωμωδία από την Γερμανία; Με το ευαίσθητο θέμα τις επανασύνδεσης ενός Πατέρα με την αποξενωμένη ενήλικη Κόρη του; Είναι ποτέ δυνατόν; Κι όμως είναι !
Η σαραντάρα και πρόσφατα μητέρα, Μάρεν Άντε, γνωστή κυρίως για τις παραγωγές της, με την 3η της μόλις ταινία μεγάλου μήκους σαν σκηνοθέτης και σεναριογράφος (γυρισμένη κυρίως στο Άαχεν της Γερμανίας και το Βουκουρέστι της Ρουμανίας), σπάει τα στεγανά, βρίσκεται ανέλπιστα, ακόμη και από την ίδια, στο Φεστιβάλ Καννών και γίνεται the talk of the town, όπου οι πάντες ποντάρουν στην επιβράβευσή της στο Διαγωνιστικό Πρόγραμμα. Τελικά έφυγε με άδεια χέρια από εκεί. Βλέπετε οι καθαρόαιμες κωμωδίες, ακόμα κι αν έχουν αποχρώσεις μελαγχολίας, είναι γεμάτες τρυφερότητα και κτυπάνε το καμπανάκι για την απομόνωση όπου όλο και περισσότερο βυθίζεται ο σημερινός Ευρωπαίος πολίτης, δεν πολυγεμίζουν το μάτι μιας Κριτικής Επιτροπής του πιο διάσημου Κινηματογραφικού Φεστιβάλ του κόσμου. Κρίμα.
Έτσι, λοιπόν ο Πατέρας Βίνφριντ Κονράντι ( ένας έξοχος γεματούτσικος Πέτερ Σιμόνιτσεκ), που αντιλαμβάνεται πως η εργαζόμενη κόρη του Ινέζ (η λεπτεπίλεπτη Σάντρα Χίλλερ, σε υποδειγματική σωματική ερμηνεία), κάθε άλλο παρά ευτυχισμένη είναι, κι ας ισχυρίζεται η ίδια το αντίθετο, αποφασίζει να επέμβει στην ζωή της μεταμορφωμένος σε πλακατζή Τόνι Έρντμαν, για να την χαλαρώσει λίγο από την απαιτητική της δουλειά και να της ξαναδώσει λίγη χαρά στην ζωή. Φτάνει μέχρι του σημείου να μεταμφιεστεί σε τρίμετρο απροσδιόριστο μαλλιαρό ζώο, που εισβάλλει απροειδοποίητα στο Πάρτι Γενεθλίων (από τις πιο αστείες σκηνές της ταινίας), που εντωμεταξύ έχει μετατραπεί σε Πάρτι Γυμνιστών. Η Άντε φαίνεται να έχει απόλυτο έλεγχο του υλικού της και χωρίς να καταφεύγει σε γλυκερότητες και άσκοπες συναισθηματολογίες, καταφέρνει να παραδώσει μια από τις πιο feel good ταινίες της χρονιάς. Θα βγείτε με άλλη διάθεση μέσα από την αίθουσα. Δίκαιο, λοιπόν, και το Βραβείο της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών FIPRESCI στις Κάννες, που αποδείχθηκαν πιο τολμηροί από την Κριτική Επιτροπή. Και ιδού το σκεπτικό τους : «Μια ταινία υπέροχα φτιαγμένη, με μια φρέσκια και ευαίσθητη προσέγγιση, που συλλαμβάνει άψογα την σύνθετη σχέση πατέρα-κόρης και ταυτόχρονα σχολιάζει την τρέλα από την οποία διακατέχεται ο σημερινός κόσμος.» Βέβαια, στη συνέχεια άρχισε η συσσώρευση άλλων διεθνών βραβείων, όπως Καλύτερης Ταινίας και Καλύτερου Σεναρίου στο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ των Βρυξελλών, η Υποψηφιότητα για το Βραβείο LUX του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ή το βραβείο Καλύτερης Ταινίας των Νορβηγών Κριτικών, όπου μεταξύ άλλων τόνιζαν : «…Η σκηνοθέτης είναι ένας οξύς και ταυτόχρονα υπομονετικός παρατηρητής, με βαθιά αγάπη για τους πρωταγωνιστές της, που καλεί τους θεατές να συμμετέχουν σε κάθε σκηνή της ταινίας. Μια ταινία που είναι αυτό το σπάνιο είδος πια, Κωμωδία με βαθύ περιεχόμενο, που αμέσως μόλις τελειώσει, θέλεις να την ξαναδείς.»
Αχιλλέας Ψαλτόπουλος
Τόνι Έρντμαν
Σενάριο : Μάρεν Άντε
Σκηνοθεσία : Μάρεν Άντε
Ηθοποιοί : Πέτερ Σιμονίτσεκ, Σάντρα Χιούλερ, Μάικλ Γουίντερμπορν
