Εκδόσεις Μεταίχμιο, σελίδες 227
Υπάρχουν κάποιες στιγμές ευφυΐας. Μερικές φορές δεν είσαι σίγουρος ότι τις αντιλαμβάνεσαι. Τότε ίσως είναι κάλπικες, ίσως απλώς σε ξεγελούν. Υπάρχουν κάποιες άλλες φορές, όμως, που τις νιώθεις στο πετσί σου, που κάνεις μια μικρή παύση, ανοίγεις διάπλατα τα μάτια σου και κουνάς το κεφάλι σου, λες και μόλις σου είπαν κάτι που δεν το είχες σκεφτεί ποτέ, κάτι που πλέον θα σου άλλαζε τη ζωή για πάντα ή τουλάχιστον τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα. Κι όμως, συνήθως αυτές τις σκέψεις τις είχες κάπως στο μυαλό σου, σε άτακτη σειρά, μπλεγμένες μεταξύ τους, άμορφες. Αυτό που έλειπε ήταν το μαγικό ραβδί που θα τις έβαζε στη θέση τους και θα τις έκανε τόσο ξεκάθαρες, που δεν θα μπορούσες παρά να τις θαυμάσεις. Αυτή είναι, λοιπόν, η ευφυΐα στη λογοτεχνία ή αλλιώς η διαύγεια, αν σας αρέσει περισσότερο η λέξη.
Η Λένα Κιτσοπούλου στη δεύτερη συλλογή διηγημάτων της μετά το εξαιρετικό ντεμπούτο της (Οι νυχτερίδες) και τη μεσολάβηση της νουβέλας Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α., που μεταφέρθηκε από την ίδια στη θεατρική σκηνή, έχει αυτό το χάρισμα, το χάρισμα της ευφυΐας ή της διαύγειας. Ιστορίες καθημερινές, τίγκα στην κοινωνική καταπίεση, στους επιβαλλόμενους ρόλους, στις ενοχές, στις ορμονικές εκρήξεις και γενικά στις εκρήξεις παντός είδους… Ιστορίες γραμμένες με την αίσθηση της αυτόματης γραφής, λες και οι λέξεις βγαίνουν αβίαστες, ωσάν χείμαρρος ασταμάτητος που παρασέρνει το σύμπαν στο διάβα του… Ιστορίες που τρέχουν μόνες τους και που σε τακτά χρονικά διαστήματα εκτροχιάζονται και καταλήγουν σε εκρήξεις σουρεαλιστικών βίαιων εικόνων… Και μέσα σε αυτό το όργιο, όπως προείπα, διάσπαρτες στιγμές διαύγειας…
Η Λένα Κιτσοπούλου έχει το στιλ, το ταλέντο, τον τρόπο, τη σκέψη και τη δύναμη. Έχει τις εικόνες και ξέρει να τις μεταφέρει. Έχει ό,τι χρειάζεται για να σε ταράξει και να σε κερδίσει.
Σωτήρης Μπαμπατζιμόπουλος