Αν κάποιος πήγαινε να δει ζωντανά τον Γιαν Τιρσέν και περίμενε μια ακαδημαϊκή συναυλία με κοστούμια και πιάνο, έχοντας στο νου του τις γλυκές μελωδίες της Αμελί και του Goodbye Lenin! θα εκπλησσόταν ευχάριστα, αν μη τι άλλο. Γιατί αυτό που μας παρουσίασε στο κατάμεστο Principal ήταν μια ροκ συναυλία, γεμάτη ηλεκτρισμό, ένταση και πάθος, όπως είχε κάνει και στην προηγούμενη εμφάνισή του στη Θεσσαλονίκη, δυο χρόνια πριν.
Ο Γιάν Τιρσέν, κατά το κοινώς λεγόμενο, «βαράει». Και «βαράει» και πολύ έντονα μάλιστα. Μαζί με την υπόλοιπη μπάντα του, δημιούργησε ηλεκτρικά τείχη ορχηστρικού θορύβου (αν και πρέπει να ομολογήσω ότι η έλλειψη του ακορντεόν ήταν πολύ αισθητή για μένα), τα οποία, συνδυασμένα με τις φωνές όλων των (εξαιρετικών) μουσικών, έφτιαξαν μιαν ατμόσφαιρα αιθέρια και εκστατική ταυτόχρονα. Κορυφαία στιγμή του live αποτέλεσε το σόλο βιολί του Sur le fil (γνωστού και ως The Wire) – γνήσια έκσταση. Από εκεί και πέρα, να αναφερθούμε στο γλυκύτατο και αγαπημένο Monochrome. Στο απόλυτα τρυφερό Fuck me – που όταν λέγεται ειλικρινά, σημαίνει “Love me”. Στην εισαγωγή με το Till the end. Στο εξαιρετικό The Gutter, από το καινούριο album Skyline. Στο σχεδόν shoegaze Monuments.
Η συναυλία κράτησε σχεδόν μιάμιση ώρα με το encore -και, αν εξαιρέσει κανείς τον λίγο άγαρμπο αποχαιρετισμό, μας άφησε με μια ονειρεμένη αίσθηση λύτρωσης. Ο Τιρσέν απόδειξε για μια ακόμη φορά ότι είναι κάτι πολύ παραπάνω από συνθέτης δυο ομολογουμένως θαυμάσιων soundtrack. Απέδειξε ότι φτιάχνει μουσική από το ίδιο υλικό που φτιάχνονται και τα όνειρα -και αυτό αρκεί και περισσεύει για να περιγράψει τη συναυλία του.
Μαριάννα Βασιλείου