Ο Λικ Μπεσόν μας ταξιδεύει στο ασπρόμαυρο ελληνικό καλοκαίρι των παιδικών χρόνων του Ζακ (Ζαν Μαρκ Μπαρ) και του Ένζο (Ζαν Ρενό), στη σχέση τους που αναπτύσσεται στον βυθό της Αμοργού και στις βουτιές της νησιώτικης ξενοιασιάς. Η ενηλικίωση, όμως, φαίνεται πως θα έρθει (;) απότομα, τουλάχιστον για τον νεαρό Ζακ που θα χάσει τον πατέρα του κατά τη διάρκεια μιας κατάδυσης, έτσι όπως το χρώμα εκτοπίζει το ασπρόμαυρο της νοσταλγίας στην οθόνη. Οδηγεί το βλέμμα του θεατή στο απέραντο γαλάζιο των υποβρύχιων λήψεων και στην αναγνώριση εκείνης της αίσθησης ελευθερίας που νιώθει κανείς όταν γίνεται κομμάτι του.
Οι δυο φίλοι με τα χρόνια θα χαθούν και ο πρωταθλητής πια στις ελεύθερες καταδύσεις Ένζο θα αναζητήσει τον μικρό Γάλλο από το παρελθόν, για να ξεκινήσουν ξανά τα «παιχνίδια» τους. Τον βρίσκει και τον προσκαλεί στη Σικελία, την πατρίδα του. Εκεί, θα επιδοθούν με πάθος, όπως παλιά, στις καταδύσεις σε έναν άτυπο ανταγωνισμό που τους οδηγεί πάντα εκεί που και οι δύο επιθυμούν να βρίσκονται: κάτω από την επιφάνεια. Ο Ζακ έχει για σπίτι του τον βυθό, το σπίτι – θεραπεία – προστασία για την οικογένεια που του έλειπε μεγαλώνοντας και ο Ένζο μόνο εκεί, στον βυθό, νιώθει ικανοποιημένος και παίρνει επιβεβαίωση για τη ζωή του.
Παρά τη μεγάλη διάρκεια της – πολλές φορές χωρίς λόγο και με αρκετές επαναλήψεις στη δράση –, η ταινία σε ανταμείβει με τα εκπληκτικά τοπία, αλλά και με το εντυπωσιακό, πολλών αναγνώσεων, τέλος. Από την Αμοργό και τις Μικρές Κυκλάδες, στις Άνδεις και τη Νέα Υόρκη, στη Γαλλική Ριβιέρα και τη Σικελία, είναι εντυπωσιακή η εναλλαγή των λαογραφικών και περιβαλλοντικών στοιχείων των διαφορετικών πολιτισμών κάθε τόπου. Με το Απέραντο Γαλάζιο ο Μπεσόν «μιλάει» με τις απαράμιλλης ομορφιάς εικόνες του για τη Φύση ως τη γενεσιουργό δύναμη του ανθρώπου και στο επίκεντρο θέτει το υδάτινο στοιχείο. Αυτό είναι που με την απεραντοσύνη και τα ανεξερεύνητα όρια του μας αγκαλιάζει άλλοτε τρυφερά κι άλλοτε άγρια, επιστρέφοντάς μας στην εμβρυϊκή ζωή. Εκεί που θα θελήσουν να επιστρέψουν οι δύο άντρες, στην αγκαλιά της Φύσης (τους).
Μαρία Κυργιαφίνη
Απέραντο Γαλάζιο (Le Grand Bleu, 1988)
