30 Απριλίου 1945: αυτοκτονία του Αδόλφου Χίτλερ και άνευ όρων συνθηκολόγηση της Γερμανίας, που σηματοδοτεί το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου επί ευρωπαϊκού εδάφους (θα ακολουθήσει το ίδιο έτος η -επίσης άνευ όρων- παράδοση και της Ιαπωνίας, μετά τις δυο ατομικές βόμβες σε Χιροσίμα και Ναγκασάκι).
18 Απριλίου 1951: ίδρυση της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ), με την υπογραφή της συνθήκης των Παρισίων από έξι χώρες. Πρόκειται για το Βέλγιο, τη Γαλλία, τη Δυτική Γερμανία (είχε προηγηθεί η διάσπαση της ηττημένης ενιαίας Γερμανίας, αλλά και γενναία ενίσχυση για να σταθεί στα πόδια της), την Ιταλία, το Λουξεμβούργο και την Ολλανδία.
23 Ιουλίου 1952: θέση σε ισχύ της Συνθήκης των Παρισίων, με προφανή στόχο όχι μόνο την οικονομική ενδυνάμωση των έξι που την υπέγραψαν ένα χρόνο πριν, αλλά και τη σταδιακή απεμπλοκή της Ευρώπης από το σύνηθες πρόβλημά της, που δεν ήταν άλλο από τις πολεμικές συρράξεις.
25 Μαρτίου 1957: υπογραφή (από τις ίδιες έξι χώρες) των δυο Συνθηκών της Ρώμης, που σημαίνουν την έναρξη της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Ατομικής Ενέργειας, αλλά και της πολύ γνωστότερης μετέπειτα ΕΟΚ, δηλαδή της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας. Οι τρεις Κοινότητες αποκτούν για πρώτη φορά κοινά όργανα: τη Συνέλευση (μετέπειτα Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο), το Δικαστήριο και την Οικονομική-Κοινωνική Επιτροπή.
8 Απριλίου 1965: Συνθήκη συγχώνευσης των τριών κοινοτήτων, που εφαρμόζεται περίπου δυο χρόνια μετά.
1 Ιανουαρίου 1973: Δανία, Ηνωμένο Βασίλειο και Ιρλανδία εντάσσονται στην ΕΟΚ.
1 Ιανουαρίου 1981: η Ελλάδα γίνεται το δέκατο μέλος της ενωμένης Ευρώπης.
1 Ιανουαρίου 1986: σειρά της Ιβηρικής Χερσονήσου, με την ενσωμάτωση της Ισπανίας και της Πορτογαλίας.
1 Νοεμβρίου 1993: αφού έχει συντελεστεί το γκρέμισμα του τείχους του Βερολίνου και η επανένωση της Γερμανίας, η Συνθήκη του Μάαστριχτ μετονομάζει την ΕΟΚ σε Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ προβλέπονται πια και κριτήρια για την περαιτέρω επέκτασή της.
1 Ιανουαρίου 1995: Αυστρία, Σουηδία και Φινλανδία μπαίνουν στο χάρτη.
1 Ιανουαρίου 2002: το ευρώ, το νέο (ενιαίο πλέον) νόμισμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που δοκιμάστηκε λογιστικά δυο – τρία χρόνια, περνά στη φάση κυκλοφορίας του. Η Ελλάδα είναι μέσα στο “παιχνίδι”.
1 Μαΐου 2004: δέκα (!) κράτη είναι το νέο “αίμα”. Εσθονία, Κύπρος, Λετονία, Λιθουανία, Μάλτα, Ουγγαρία, Πολωνία, Σλοβακία, Σλοβενία και Τσεχία. Τι γίνεται φανερό; Τα οχτώ εξ αυτών ήταν στο άλλοτε ανατολικό μπλοκ, τα άλλα είναι δυο μικρά, αλλά πλούσια, νησιά της Μεσογείου.
1 Ιανουαρίου 2007: Βουλγαρία και Ρουμανία ανεβάζουν σε 27 τα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Από αυτά ως σήμερα τα 17 έχουν αποφασίσει να χρησιμοποιούν το ευρώ ως εθνικό τους νόμισμα, ενώ τα υπόλοιπα 10 όχι.
Αυτό ήταν ένα υπερβολικά σύντομο χρονοδιάγραμμα της μάταιης και απέλπιδας προσπάθειας κάποιων κατ’ αρχήν οραματιστών ηγετών να υπερκεράσουν τις διαφορές των λαών -ή μάλλον των συμφερόντων των πιο δυνατών εκπροσώπων τους. Αυτό που δεν υπολογίστηκε όσο θα έπρεπε ήταν το τι έχει δείξει η ιστορία. Αυτή που φανερώνει ξεκάθαρα ότι ορισμένοι αντιλαμβάνονται την ένωση ως απορρόφηση, ως καταπίεση, ως κατάληψη. Αν τα στρατιωτικά μέσα απέτυχαν τουλάχιστον εις διπλούν, το χρήμα είναι πολύ πιο διεισδυτικό και ύπουλο. Με τη χρήση του, εκείνοι που δεν βλέπουν τίποτα πέρα από την επιβολή της μπότας τους πάνω στους άλλους είναι σε θέση να τα καταφέρουν. Φούσκες, τράπεζες, ομόλογα, νομίσματα, αναλύσεις επί αναλύσεων γιατί ο κοπανιστός αέρας που αναπνέουμε δεν μας ανήκει…
Η Ελλάδα στο κέντρο της δίνης της κρίσης, ο λαός υποφέρει, οι πολιτικοί που τον κυβερνούν (γιατί τους εξέλεξε) λένε ναι σε όλα για να μην έρθουν τα χειρότερα από τα… χείριστα. Και ξάφνου, οι αλαζόνες ηγεμόνες της “ελεύθερης” Ευρώπης απαιτούν εκδικητικά από τους άλλους Έλληνες, αυτούς που τους “ξεγέλασαν” και εντάχθηκαν σε τούτη την Ένωση χωρίς να υποκύψουν στο σχέδιο Ανάν, τους Κύπριους δηλαδή, να πληρώσουν κεφαλικό “καταθετικό” φόρο. Για να μάθουν να μη συνεργάζονται με τρίτους, είτε αυτοί είναι οι Ρώσοι που φέρνουν κεφάλαια στο νησί είτε οι Ισραηλινοί που τους “βοηθούν” με την ΑΟΖ, που τόλμησαν να εφαρμόσουν. Όμως, η Βουλή της Κύπρου απέρριψε την απαίτηση αυτή, δίχως να υπάρξει ΜΙΑ έστω θετική ψήφος. Ίσως κάπως έτσι θα έπρεπε να γίνει για να ξεκινήσει να καθαρίζει το τοπίο. Γιατί η Ευρωπαϊκή Ένωση και κάθε πραγματική Ένωση δύσκολα θα υπάρξει ποτέ, όταν συμμετέχουν οι… φίλοι μας!
Δημοσθένης Ξιφιλίνος