Συνέντευξη στην Εύα Κουσιοπούλου
Η συνέντευξη μεταδόθηκε ολόκληρη στην εκπομπή «H ζωή όπως μας αρέσει!», Ακούστε την καθημερινά ζωντανά Δευτέρα – Παρασκευή στον 958fm και στο www.ert3.gr.
Ας ξεκινήσουμε από το άλμπουμ σου Barock, το οποίο κυκλοφόρησε πρόσφατα από την INNER EAR, σε μια έκδοση λευκού βινυλίου με bonus cd…
Έγραφα τραγούδια και αποφάσισα να τα ηχογραφήσω. Ζήτησα βοήθεια από έναν πολύ καλό μου φίλο, τον Σπύρο Λιβάνη, και πήγα την άνοιξη του 2010 στο σπίτι του στην Πάτρα, όπου μείναμε δύο εβδομάδες και γράψαμε τα τραγούδια. Τα ηχογραφήσαμε με την λογική του do it yourself, με πολύ λίγα τεχνικά μέσα, με ό,τι έχει ο καθένας σπίτι του, για παράδειγμα το κλασικό κοινό κομπιούτερ και ένα μικρόφωνο. Tο ανέβασα στο site μου για ελεύθερο downloading. Για πολύ καιρό στα live μου έπαιζα αυτά τα τραγούδια και πουλούσα το δίσκο σε συμβολική τιμή. Μετά ήρθε η Inner Ear. Έχει περάσει ήδη πάνω από ένας χρόνος και τα τραγούδια έχουν αρχίσει και γίνονται γνωστά…
Τώρα όμως είστε σε φάση ηχογράφησης και πάλι, για νέο δίσκο…
Ναι, ξεκινήσαμε ήδη σε ένα απομονωμένο σπίτι στην Κορινθία, με τον ίδιο φίλο μου και παραγωγό μου. Συνεχίζουμε τις ηχογραφήσεις και ελπίζω την άνοιξη να είναι έτοιμος, ώστε να τον παρουσιάσουμε σε όλους σας.
Είχες πάντα την κλίση να γράφεις ιστορίες και στίχους και κάποια στιγμή ξεκίνησες να τραγουδάς… Δεν θέλεις φαντάζομαι να αλλάξεις κάτι από αυτό το κοριτσίστικο που έχεις στη σκηνή. Κάπως έτσι «άνοιξες» τη συναυλία του Γιαν Τιρσέν στο Fuzz. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;
Ήταν πολύ κουραστική η προετοιμασία, ο χώρος ήταν κατάμεστος, το κοινό όμως δέχτηκε πολύ θετικά τα τραγούδια μου, αν και τα άκουγε μάλλον για πρώτη φορά! Ήταν πολύ ωραία, είχα για πρώτη φορά πενταμελή μπάντα και το χάρηκα πάρα πολύ. Νομίζω ότι χάθηκα για μια στιγμή. O Τιρσέν είναι από τους πολύ αγαπημένους μου καλλιτέχνες. Χάρηκα πολύ όταν μου πρότειναν να ανοίξουμε τη συναυλία και, παρ’ όλο που δεν μιλήσαμε πολύ πέρα από τα τυπικά, ήταν πολύ ευγενικός και ήρεμος.
Μακάρι να μην αλλάζαμε γνώμη γνωρίζοντας έναν καλλιτέχνη, αλλά αυτό είναι μια άλλη λυπητερή ιστορία…
Αυτό είναι ένα μεγάλο θέμα, το έχω ήδη καταλάβει!
Και θα το συναντάς συχνά από εδώ και πέρα, αν συνεχίσετε με τη μπάντα. Μήπως να σε ρωτήσω για τις επιρροές σου; Θέλω πέντε αγαπημένα γκρουπ χωρίς δεύτερη σκέψη!
Arcade Fire, PJ Harvey, Radiohead, Beatles, Blur.
Εφηβικά μου κάνουν, κλασικά πράγματα δηλαδή.
Ναι, αυτά δεν αλλάζουν, δεν γίνεται να μην τα αναφέρω (γέλια)!
Σε έχω κάπως συνδυάσει με κάτι που έχει σχέση με τη φύση, με δάση, ίσως γιατί κάθε φορά που ακούω το δίσκο είμαι καθ’ οδόν, ταξιδεύω για κάπου.
Χαίρομαι που το επισήμανες αυτό. Ειδικά ο νέος δίσκος είναι πολύ επηρεασμένος από τη γη, την ενέργεια της φύσης, των δένδρων και πώς θα μπορούσαμε να γυρίσουμε πίσω σε όλο αυτό. Πώς θα μπορούσαμε να νιώσουμε ξανά κομμάτι τού κόσμου, να μπορέσουμε να προστατέψουμε τη φύση και όχι να είμαστε απέναντί της. Θα ήθελα να θυμηθούμε ότι είμαστε όπως το δέντρο, το χώμα.
Ίσως να παίζει ρόλο και η επιλογή του χώρου που διάλεξες για να γράψετε το δίσκο: όχι σε κάποιο υπόγειο στούντιο μέσα στην πόλη, στο θόρυβο, αλλά απομονωμένοι σε ένα φιλόξενο σπίτι στην εξοχή.
Έτσι ακριβώς! Πήραμε τα μηχανήματά μας και πήγαμε σε ένα μέρος που δεν είχε σήμα, θόρυβο και κόσμο να σου αποσπούν την προσοχή. Ήταν μαγικά: τις τελευταίες μέρες είχε και χιόνι, ταίριαζε πολύ στον ήχο που θέλαμε να βγάλουμε.
Ο ήχος πόσο θα αλλάξει στο επόμενο άλμπουμ;
Στο Barock ήμαστε πολύ μίνιμαλ, λίγο «στεγνοί». Οι ενορχηστρώσεις όμως έχουν γίνει πολύ πιο πλήρεις και συνθετικά τα τραγούδια θα είναι λίγο πιο ενεργητικά, ίσως λίγο πιο αισιόδοξα. Ακόμα υπάρχει η μελαγχολία, αλλά είναι σαν να υπάρχει πάντα λίγο φως από πίσω… Γενικά πάντα την ελπίδα ψάχνω, το φως, αλλά όταν γράφω μου βγαίνει και μια μελαγχολία, λίγο σκοτάδι.
Στο Bios είχες τραγουδήσει το Κάτω από τη Μαρκίζα της Βίκυς Μοσχολιού. Έχεις επομένως και τέτοια ακούσματα; Θα έγραφες σε ελληνικό στίχο;
Είμαι Πειραιώτισσα. Όλη μου η κουλτούρα, η γειτονιά μου, οι αναμνήσεις μου ήταν και είναι από την ελληνική μουσική. Αγαπώ πάρα πολλά τέτοια τραγούδια. Το συγκεκριμένο είναι από τα αγαπημένα μου και όποτε βρίσκω ευκαιρία το λέω. Είναι ένας καημός μου που δεν γράφω τραγούδια στα ελληνικά, στη μητρική μου γλώσσα. Μου βγαίνει αβίαστα και πιο εύκολα ο αγγλικός στίχος, αλλά κάποια στιγμή νομίζω θα γράψω και ελληνικό. Απλά θα είμαι πιο απαιτητική από τον εαυτό μου τότε…