(FILM SOCIALISME)
Σκηνοθεσία: Ζαν Λικ Γκοντάρ Παίζουν: Κατρίν Τανβιέ, Κριστιάν Σινιγκέρ, Ζαν Μαρκ Στελ
Διάρκεια: 101’
Αξιολόγηση: ****
Εάν την ιδιοφυΐα, σε οποιονδήποτε τομέα του ανθρώπινου επιστητού, θα έπρεπε να την ψάχνουμε στην προσωπικότητα εκείνη που όχι μόνο αριστεύει στο εκάστοτε παιχνίδι αλλά επανεφευρίσκει κατά το δοκούν τους κανόνες του ίδιου του παιχνιδιού, θα ήταν σα να αναζητούμε περιφράσεις για να «φωτογραφίσουμε» τον θείο Ζαν Λικ Γκοντάρ. Ενταγμένος σε διάφορα κινηματογραφικά – πολιτικά κύματα αλλά πάντα μοναχικός σα ναυαγός μέσα στον εαυτό του, ακατάπαυστα περίεργος για τα πάντα αλλά και βαθιά απελπισμένος όπως κάθε άνθρωπος που βλέπει τόσο καλά (πέρα από) τις εικόνες, ο Γκοντάρ δεν έπαψε ποτέ να διευρύνει τα όρια της τέχνης του όποτε ένιωθε να ασφυκτιά με την φυσικότητα που κάποιος αναπνέει, εξοργίζοντας επί δεκαετίες τους δογματικούς, τους «επαγγελματίες» και την υπόλοιπη Διεθνή των Μετριοτήτων.
Αυτό κατορθώνει για άλλη μια φορά με το θυελλώδες «Film Socialisme», όπου οι εικόνες και οι ήχοι, τα τσιτάτα, οι δήθεν αφελείς ερωτήσεις και οι παντομίμες (αυτές οι γκονταρικές παντομίμες που, από την εποχή του «Με κομμένη την ανάσα» κιόλας, έγραψαν ιστορία στο πώς ένας άνθρωπος παίζει -κυριολεκτικά- μπροστά σε μια κάμερα) εκτοξεύονται σε λαμπερά θραύσματα, εκφράζοντας μια αποσπασματική και ανήσυχη όψη του σύγχρονου κόσμου που δεν χωράει σε κανένα προϋπάρχον κινηματογραφικό μοντέλο. Κάτι εντελώς φυσιολογικό, αφού ποτέ δεν διαβαίνουμε το ίδιο ποτάμι, άρα ο κόσμος αλλάζει ριζικά κάθε δευτερόλεπτο και το σινεμά είναι υποχρεωμένο να ακολουθεί. Ο Γκοντάρ, φύσει ανίκανος να συμβιβαστεί με κάτι λιγότερο απ’ αυτό, φαίνεται πως θα συνεχίσει μέχρι την τελευταία του πνοή να αναζητά τον ιδανικό τρόπο να φιλμάρει ένα πρόσωπο (τι πιο βασανιστικό;), να ψηλαφίσει τον κόσμο γύρω του όπως ένα μικρό παιδί το σώμα της μητέρας του.
Κωνσταντίνος Σαμαράς