10 Cloverfield Lane

Η Μισέλ αποφασίζει να αφήσει τον αρραβωνιαστικό της και να φύγει μακριά. Στη διαδρομή της «εξόδου» από την παλιά της ζωή, χάνει τον έλεγχο του αυτοκινήτου της. Λίγες ώρες μετά βρίσκεται κλεισμένη σε ένα υπόγειο, όπου διαπιστώνει πως δεν μπορεί να επικοινωνήσει με κανέναν. Τότε, εμφανίζεται ο Χάουαρντ, ένας άντρας, ο οποίος της εξηγεί πως την έσωσε από βέβαιο θάνατο, καθώς το ατύχημα της προκλήθηκε από μια επίθεση που κατέστησε τον έξω κόσμο έναν εχθρικό και μη βιώσιμο τόπο. Ο Χάουαρντ θα την ξεναγήσει στο υπόγειο αμπαρωμένο νοικοκυριό του και θα της συστήσει τον τρίτο συγκάτοικο,  τον Έμετ, που και αυτός για να σωθεί προσέφυγε στο καταφύγιο του προνοούντος άντρα, αφού είχε προβλέψει – στα πρότυπα των rednecks –  το τέλος της ανθρωπότητας. Με αυτόν τον τρόπο, η φυγή της Μισέλ μετατρέπεται σε αυστηρό εγκλεισμό, με τον δρόμο της διαφυγής να παρεμποδίζεται από αμφιβολίες, μυστήριο και διχασμό ως προς τους ισχυρισμούς του «οικοδεσπότη»: είναι πια ο κόσμος αφιλόξενος ή το υπόγειο – κιβωτός είναι ένας καλά καμουφλαρισμένος με ασφάλεια επικίνδυνος τόπος;

Σε αυτό το δίπολο στηρίζεται η ταινία του Dan Trachtenberg και αυτό είναι το βασικό στοιχείο που την καθιστά ενδιαφέρουσα μέχρι ενός σημείου, μένοντας πιστή σε σενάριο και σκηνοθεσία στα βασικά συστατικά ενός ψυχολογικού θρίλερ με ερωτηματικά, στιγμές αγωνίας και δυσδιάκριτα όρια ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα. Ο εξαιρετικός και πιστός σε κάθε χαρακτήρα που υποδύεται John Goodman, η Mary Elisabeth Winstead και ο ταλαντούχος John Gallagher Jr. (Newsroom, 2012) είναι εκείνοι που αναδεικνύουν την ταινία και στηρίζουν ως το τέλος  την ατμόσφαιρα αγωνίας, παρά τις αδυναμίες του σεναρίου και της σκηνοθεσίας.

Αν τα πράγματα ήταν αλλιώς, θα μπορούσαμε να μιλάμε για ένα καλό ή έστω αξιοπρεπές φιλμ του είδους, έχοντας εξαιρέσει την ατυχή επιλογή των κλισέ τυποποιημένων μουσικών «χαλιών» και ηχητικών εφέ αγωνίας. Η ταινία εξελίσσεται τελικά με τέτοιον τρόπο, παραβλέποντας ο,τι αξιόλογο είχε διηγηθεί πιο πριν και μετατρέπεται βεβιασμένα – εν τέλει – σε παρωδία επιστημονικής φαντασίας. Ας σημειωθεί, πως παραγωγός της ταινίας είναι ο Τ. Τ. Έιμπραμς των Star wars (2015), Star Trek (2013) και Lost (2004). Ο Trachtenberg θέλησε να κάνει μια ταινία που να τα έχει όλα σε ένα,  –  ακόμη και κάτι από την ηρωίδα γυναίκα – εκδικήτρια του Ταραντίνο –  και φαίνεται, ως προς τις προθέσεις, τον στόχο, αλλά και το αποτέλεσμα, τουλάχιστον μπερδεμένος.