Για τον Θωμά Κοροβίνη και τη Μαρία Φωτίου οι συστάσεις περιττεύουν. Είναι αμφότεροι άξιοι εκπρόσωποι του μουσικού, αλλά και του πνευματικού, κόσμου της πόλης, με μία πορεία αντιπροσωπευτική των επιλογών τους και του ήθους τους.
Ο Θωμάς Κοροβίνης θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η ενσάρκωση πολλών διαφορετικών (λίγο ή πολύ) ταλέντων: τραγουδοποιός και ερμηνευτής από μια άλλη εποχή, όπου τα συναισθήματα των ανθρώπων δεν κρύβονταν πίσω από την οθόνη ενός υπολογιστή, συγγραφέας και στιχουργός «λόγων» κοινονικοπολιτικών, μα και ερωτικών, δάσκαλος και παιδαγωγός από αυτούς που δεν κατάφερε η έννοια του Δημοσίου να διαστρεβλώσει. Και -προπάντων- εραστής μιας Θεσσαλονίκης διάσπαρτης από νότες λαϊκές και ρεμπέτικες καθώς και από ανθρώπους που μετουσίωναν την αλήθεια των τραγουδιών σε μια ζωή μποέμικη, ασύμβατη και ασυμβίβαστη. Μιας Θεσσαλονίκης που άλλοι αναπολούν νοσταλγικά και άλλοι φαντάζονται χαμογελώντας.
Αντίστοιχα, γέννημα θρέμμα της πόλης και μια από τις καλύτερες φωνές της εδώ και χρόνια, κινούμενη στο δύσκολο –αληθινά- ποιοτικό δρόμο και η δεύτερη των παρουσιαζομένων. Τη Μαρία Φωτίου οι παλαιότεροι τη γνωρίζουν ήδη από το 1985, όταν εμφανίστηκε στη δισκογραφία ως μέλος του συγκροτήματος Νέοι Επιβάτες, ενώ στα μετέπειτα μουσικά της βήματα συγκαταλέγονται συνεργασίες με κάποιους από τους μεγαλύτερους έντεχνους (Μαρκόπουλος, Πιτλόγλου, Τσεκούρα, Γλέζος κλπ.) αλλά και λαϊκούς (Καλδάρας, Βιτάλη κλπ.) δημιουργούς.
Οι δύο μεγάλοι καλλιτέχνες σάς περιμένουν την Παρασκευή στις 23 του μήνα στη Γαζία, όπου φιλοδοξούν να σας μεταφέρουν για λίγο στα δικά τους λημέρια μακριά από «έναν κόσμο που τρέχει / και πουλά όσο κι όσο / τις μικρές του αξίες / που του δώρισε η γη / κι όλο εξαργυρώνει με ενοχές τη φυγή…» (απ’ τους αγαπημένους στίχους των Αμφίβολων Ημερών του Νίκου Πιτλόγλου με ερμηνεύτρια τη Μαρία Φωτίου).
Βάγια Πολυζωΐδου