(NOTRE JOUR VIENDRA/ OUR DAY WILL COME)
Σκηνοθεσία: Ρομέν Γαβράς
Παίζουν: Βενσάν Κασέλ, Ολιβιέ Μπαρτελεμί, Βανέσα Ντεκά, Τζαστίν Λερουά
Διάρκεια: 90′
Αξιολόγηση: **
Τέσσερις χιλιάδες χιλιόμετρα, από το Λος Άντζελες μέχρι το Γκραν Γκάνιον, διάνυσα κάποτε ελέω ρήσης ενός Κούρδου: «Σαν Ντιέγκο, η πιο όμορφη πόλη των ΗΠΑ». «Ιρλανδία, η χώρα των ονείρων σου», έλεγε το διαφημιστικό και ο Ρεμί, ξεκινά με τον ψυχοθεραπευτή του ένα ταξίδι με απρόβλεπτη εξέλιξη. Η αφορμή δεν καθορίζει, απλώς… αρχίζει το ταξίδι. Η σημειολογία του υιού Γαβρά είναι ενδιαφέρουσα. Το στόρι είναι επιτηδευμένα παράξενο, αλλόκοτο, μα και τόσο συνηθισμένο. Από τους δύο ήρωες δεν ξέρουμε ποιος είναι πιο τρελός ή πιο παράξενος, ή αν θέλετε ο «ασθενής». Το ταξίδι μοιάζει με αναζήτηση ταυτότητας, νοήματος ζωής, αλλά και αναπόδραστης φυγής προς τη λεωφόρο της ελευθερίας. Η φυγή, απόπειρα αποδέσμευσης από τον κόσμο της παράνοιας που ζούμε. Ο προορισμός τυχαίος ή αν θέλετε τη σκωπτική οπτική, η Ιρλανδία των κοκκινοτρίχηδων, έχει αντιστοίχηση στους κοκκινομάλληδες Πατρίκ και Ρεμί. Ο πρώτος μάλλον γέννημα του απόηχου των sixties και ο δεύτερος σύγχρονο τέκνο της γενιάς του «έχω τα πάντα και τελικά τίποτα».Η ανάγκη φυγής εξωτερικεύεται σε βία κλιμακούμενη, εκτονωτική, απρόβλεπτη, αλλά και παγιδευτική. Αποτέλεσμα, το σύνηθες αδιέξοδο για όλους όσους δεν χωρούν στις εγνωσμένες προκάτ νόρμες της κοινωνίας. Ο Γαβράς έχει δάνεια από το αμερικάνικο road movie με στοιχεία θρίλερ, «Badlads» (Τέρενς Μάλικ), «Vanishing Pont» (Ρίτσαρντ Σαραφιάν), «Highway 61» (Μπρους Μακντόναλντ) «Ατίθαση καρδιά» (Ντέιβιντ Λιντς) κ.ά. Θέλησα να εκφράσω τη διανοητική «σκοτεινιά» των καιρών μας, με μια «απελπισμένη» ρομαντική κωμωδία, δήλωσε ο Ρομέν. Το πρώτο το πέτυχε, το δεύτερο δεν το είδα.
Γιάννης Ν. Γκακίδης