(DR. TERROR’S HOUSE OF HORRORS)
Σκηνοθεσία: Φρέντι Φράνσις
Παίζουν: Πίτερ Κάσινγκ, Κρίστοφερ Λι, Ρόι Καστλ, Ντόναλντ Σάδερλαντ, Άλαν Φρίμαν, Τζένιφερ Τζέιν
Διάρκεια: 98’
Μεγάλη Βρετανία, 1965
Ο Φρέντι Φράνσις γεννήθηκε το 1917 και πέθανε το 2007 λίγο αφού έκλεισε τα 89 του χρόνια. Στο ενδιάμεσο πρόλαβε να διαπρέψει ως σκηνοθέτης και ως κινηματογραφιστής. Δύο φορές βραβευμένος με Όσκαρ για τη φωτογραφία στα φιλμ «Εραστές χωρίς ιδανικά» και «Γκλόρι, ο δρόμος προς τη δόξα», πολλάκις υποψήφιος και βραβευμένος με πλείστα άλλα βραβεία και τακτικός συνεργάτης του Ντέιβιντ Λιντς, αφού ο Φράνσις βρίσκεται πίσω από τη διεύθυνση φωτογραφίας σε κάποιες από τις αρτιότερες δουλειές του αγαπημένου Αμερικανού σκηνοθέτη, όπως ο «Άνθρωπος ελέφαντας» και το «Straight Story».
Στη σκηνοθετική του καριέρα άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του στην παγκόσμια σχολή του τρόμου και δη στη μνημειώδη βρετανική. Οι «5 μελλοθάνατοι», ριψοκινδυνεύω να πω πως, ίσως είναι η καλύτερη στιγμή του, πάντα με επιφυλάξεις. Προσωπικά την ξεχωρίζω και την αγαπώ ιδιαίτερα για πολλούς λόγους. Οι δύο κύριοι κάτω από την τέντα των οποίων μπαίνουν και όλοι οι υπόλοιποι είναι οι εξής.
Κατ’ αρχήν έχουμε κι εδώ ως συνήθως τη σύμπραξη Κάσινγκ – Λι. Το ιστορικό ερμηνευτικό δίδυμο που δε θα πάψει ποτέ να προκαλεί δέος ακόμη και στους πλέον μυημένους στο είδος. Δύο ηθοποιοί που ο καθένας μόνος του, πόσο μάλλον μαζί, έδωσαν στις ταινίες που πρωταγωνίστησαν την πιο ξεχωριστή απόδοση του ανοίκειου. Βλέμματα, φωνές, εκφράσεις, σώματα. Λίγες φορές ο τρόμος ενισχύθηκε τόσο από συγκεκριμένους ερμηνευτές.
Κατά δεύτερον το φιλμ διαθέτει έναν διηγηματικό χαρακτήρα που γοητεύει. Νιώθεις πως διαβάζεις παλπ λογοτεχνία αλλά με εικόνες. Πέντε αυτοτελείς ιστορίες πέντε ξεχωριστών ανθρώπων. Πέντε αφηγήσεις για το πώς αυτοί οι άνθρωποι θα πεθάνουν. Ο συνδετικός τους ιστός; Ο Πίτερ Κάσινγκ. Μια απόκοσμη, μαυροντυμένη, οστεωμένη φιγούρα που ανεβαίνει στο βαγόνι ενός τρένου λίγα δευτερόλεπτα πριν αυτό ξεκινήσει. Μέσα στο βαγόνι, πέντε ταξιδιώτες. Πέντε συνηθισμένοι άνθρωποι που όταν βλέπουν μία τράπουλα «Ταρό» που ο μυστηριώδης έκτος συνταξιδιώτης τους κουβαλά μαζί του και όταν αυτός τους αποκαλύπτει το επάγγελμά του που έχει να κάνει με τη μαντεία, κάνουν το λάθος να του ζητήσουν να προβλέψει το μέλλον τους, διαβάζοντας τα χαρτιά. Έτσι, οι ιστορίες ξεδιπλώνονται μέσα από ατμόσφαιρες ονειρικές και η κάθε μία από αυτές έχει για τον πρωταγωνιστή της ένα και μόνο τέλος. Το θάνατο.
Όμως, οι προβλέψεις του γέρου παρά το ότι θορυβούν την ετερόκλητη συντροφιά, μοιάζουν εξαιρετικά εξωπραγματικές για να πιστέψουν πως θα τους συμβούν. Τα γεγονότα που θα οδηγήσουν στο θάνατο τον έναν από αυτούς έχουν να κάνουν με έναν λυκάνθρωπο και μια αρχαία κατάρα (στην πιο γοτθική ιστορία), ο άλλος θα παγιδευτεί από ένα νοήμων φυτό – δολοφόνο, ο τρίτος θα πέσει θύμα ενός θεού βουντού, ο τέταρτος θα σχετιστεί με βαμπίρ κι ο πέμπτος, ο χαρακτήρας του Κρίστοφερ Λι, ένας στρυφνός κριτικός τέχνης, θα δολοφονηθεί από το χέρι ενός καλλιτέχνη του οποίου την καριέρα κατέστρεψε. Μόνο από το χέρι όμως, σε μια ιστορία που επηρέασε μεταγενέστερα πολλούς καλλιτέχνες του φανταστικού, από τον Τζον Χιου μέχρι τον Ντον Κοσκαρέλι και φυσικά τον Σάμ Ράιμι. Είναι λοιπόν άραγε αυτός ο γέρος ένας φτηνός απατεώνας ή τα προβλεπόμενα γεγονότα έχουν κάποια βάση στην αλήθεια; Η κορύφωση είναι μνημειώδης. Πιθανότατα επηρεασμένη από το «Carnival of Souls» («Το καρναβάλι των ψυχών») του Χερκ Χάρβεϊ που είχε προηγηθεί το 1962…
Αλέξανδρος Μιλκίδης