(αναδημοσίευση – ολόκληρη η κριτική υπάρχει στο www.moviesltd.gr)
(WUTHERING HEIGHTS)
Σκηνοθεσία: Αντρέα Άρνολντ
Παίζουν: Κάγια Σκοντελάριο, Νικολά Μπάρλεϊ, Τζέιμς Χόσον
Διάρκεια: 129’
Αξιολόγηση: **
Φτωχό, ξυπόλητο και πεινασμένο αγόρι, που κυκλοφορεί ρακένδυτο στους δρόμους του Λίβερπουλ, περιμαζεύεται από φιλεύσπλαχνο αγρότη, που το παίρνει να ζήσει μαζί με τη φαμίλια του στο απομονωμένο ράντζο τους στο Γιόρκσαϊρ. Η ζεστή αγκαλιά της οικογένειας των Έρνσο, λειτουργώντας κάτω από τις εντολές του θρήσκου πατριάρχη της, θα φέρει την γαλήνη και την ηρεμία στη ματιά του ζορισμένου ψυχογιού. Μια φαινομενική, όμως, θαλπωρή, που σε βάθος χρόνου θα δείξει τα δόντια της στο νεαρό Χίθκλιφ, ο οποίος πίστεψε πως οι δεσμοί αγάπης μπορεί να είναι ισχυρότεροι από εκείνους του αίματος…
Σε όποιον το άκουσμα του τίτλου «Ανεμοδαρμένα ύψη» φέρνει στο μυαλό την ρομαντικά παθιασμένη εικόνα του Λόρενς Ολίβιε και της αισθαντικής Μερλ Όμπερον – άντε αν είναι νεότερος της Μπινός και του Φάινς – καλό θα είναι να… μην τιμήσει το φιλμ με τέτοιου είδους φιλοδοξίες. Άλλωστε, η σκηνοθέτιδα ουδέποτε έδειξε ιδιαίτερα φιλική στην ακαδημαϊκή φόρμα στις εξαιρετικές της κοινωνιολογικές μελέτες του «Red Road» και του «Fish Tank». Φορτώνοντας την κάμερα στον ώμο, η Αντρέα Άρνολντ παίρνει στο κατόπι τα υποκείμενά της, τρέχοντας λαχανιασμένα στους λόφους του αγγλικού Βορρά. Τυλίγει συνάμα τις γνώριμα This Is England ωμές σκηνές του δεύτερου μέρους, εκείνου της ενηλικίωσης των ηρώων, με ήχους φυσικούς, με μανιασμένους αέρηδες – στοιχειά, που σκοτεινιάζουν το περιβάλλον, κάνοντας το απόμακρο, φοβιστικό για έναν ξένο, έναν απόκληρο όπως ο Χίθκλιφ… που στο πρόσωπό του καταγράφει τη μεγαλύτερη απόκλιση από το ορίτζιναλ. Είναι μαύρος, είναι μιγάς!
Η αναμενόμενα φυλετική αντίδραση της μικρής επαρχιακής ομήγυρης στο πρόσωπό του θα ξεσπάσει κατόπιν της πτώσης των όποιων αντιστάσεων διατηρούσε ο λυτρωτής αφέντης. Το ράγισμα του αγνού έρωτα του πιτσιρίκου για την κόρη του σωτήρα του Κάθι, που το ανεμοχτύπι ουδέποτε θα άφηνε να ευοδωθεί, θα δώσει τη χαριστική βολή! Άνθρωποι μονάχοι, λέει η σκηνοθέτιδα. Θα μπορούσε να το εκστομίσει όμως και δίχως την αρωγή του συγκεκριμένου κειμένου, που απλώς παίζει ως φόντο των πεσιμιστικών της ορέξεων. Τα ζωάκια, τα εντομάκια, τα κατοικίδια, είναι απλές ποιητικές κόπιτσες στην απεικόνιση του δίχως πραγματική αγάπη κόσμου. Στη μουντή χώρα των Κελτών πιθανόν αυτή να είναι η αλήθεια. Ως γενικότητα αρνούμαι να τη δεχτώ όμως…
Γιώργος Ζερβόπουλος