(WAR HORSE)
Σκηνοθεσία: Στίβεν Σπίλμπεργκ
Παίζουν: Τζέρεμι Ιρβάιν, Πίτερ Μιούλαν, Έμιλι Γουότσον, Ντέιβιντ Θιούλις, Νιλς Άρεστρουπ, Τόμπι Κέμπελ, Έντι Μάρσαν, Λίαμ Κάνινχαμ
Διάρκεια: 146’
Αξιολόγηση: ****
Άλογο: το ζώο που αγαπούνε όλοι οι άνθρωποι. «Το άλογο του πολέμου» είναι μυθιστόρημα για παιδιά του 1982 του Βρετανού Μάικλ Μορπούργκο, με σπουδαία θεατρική καριέρα σε Λονδίνο και Μπρόντγουεϊ. Χρόνος δράσης η διάρκεια του Μεγάλου Πολέμου, 1914 – 1918. Πραγματεύεται μιαν ιδιαίτερη σχέση αγάπης ανάμεσα στο νεαρό χωριατόπουλο Άλμπερτ και σ’ ένα περήφανο άλογο, τον Τζόι. Ο Σπίλμπεργκ, ο καλύτερος κινηματογραφικός παραμυθάς της εποχής μας, χρησιμοποιώντας την κλασική γραμμική αφήγηση μας προσφέρει ένα από τα καλύτερα κινηματογραφικά παραμύθια, όχι φορτωμένο με μπιχλιμπίδια και εντυπωσιακά εφέ των νέων τεχνολογιών, αλλά εμπλουτισμένο με άδολα και αβίαστα συναισθήματα.
Συναισθήματα που προκαλούν τη συγκίνηση έχοντας βέβαια ως background και τη γοητεία της αληθοφάνειας με τη συνδρομή των αισθητικών μέσων. Οι σκηνές του πολέμου είναι εντυπωσιακές αλλά αληθοφανείς. Τα εκπαιδευμένα άλογα υπέχουν ρόλο ερμηνευτή σε μιαν ισότιμη σχέση με τους ηθοποιούς. Ο Σπίλμπεργκ αποφεύγει να μας δώσει στοιχεία για τα αίτια του πολέμου αλλά και για τις οικονομικές και πολιτικές συνέπειές του. Μας δίνει μια γενική αντιπολεμική αίσθηση ενώ για τις σχέσεις των αντιμαχόμενων πλευρών αντί φανατισμού προβάλλει την ανθρώπινη ανάγκη για ειρηνική ζωή χωρίς ματαιοδοξίες. Στο επίκεντρο της ιστορίας ένα άλογο που ξεκινά από τις αγροκτήματα του Ντέβον της Αγγλίας για να βρεθεί μέσω του βρετανικού ιππικού στο μέτωπο του πολέμου. Το περήφανο άτι θαυμάζεται και αγαπιέται πάραυτα, από τον πρώτο του εκπαιδευτή, τον Άλμπερτ, τον λοχαγό που το αγοράζει από τον πατέρα του, τον Γερμανό στρατιώτη που λιποτακτεί μαζί του, μέχρι το κορίτσι της γαλλικής αγροικίας και τον τελευταίο στρατιώτη που το διασώζει από τα συρματοπλέγματα.
Συγκινητική η συνεργασία Άγγλου και Γερμανού στρατιώτη στον απεγκλωβισμό του ζώου. Ένα στόρι με τρεις επιμέρους ιστορίες με πληθώρα χαρακτήρων είναι μια ευκαιρία για ένα χορταστικό κινηματογραφικό μενού, που δεν βαρυστομαχιάζει. Αντίθετα κορεννύει κατευναστικά και καταπραϋντικά ενώ το επιδόρπιο της αισιοδοξίας που αποπνέει είναι απελευθερωτικό.
Γιάννης Ν. Γκακίδης