Εντάξει, έχουν έρθει τα πάνω – κάτω. Ποτέ στη ζωή μου δεν ήμουν περισσότερο μπερδεμένος. Ποτέ δεν ήμουν λιγότερο σίγουρος. Οι βεβαιότητές μου κλονίζονται η μία μετά την άλλη και πολλές από αυτές με εγκαταλείπουν ανεπιστρεπτί κατά πως φαίνεται. Είμαι μπερδεμένος.
Σαν τον κόκκορα του Αρκά ένα πράγμα – και όχι μόνον σε ψυχολογικό επίπεδο. Και ζηλεύω. Ζηλεύω όλους αυτούς που είναι τόσο σίγουροι. Που μπορούν ακόμα να βλέπουν το άσπρο και το μαύρο κι όχι μόνον διαφορετικούς τόνους του γκρι. Που μπορούν και διαλέγουν στρατόπεδο, σαν έτοιμοι από καιρό. Βλέπω ειδήσεις στην τηλεόραση, σερφάρω και διαβάζω ότι μπορώ στο ίντερνετ, συζητάω δια ζώσης και μέσω facebook με όσους ξέρω αλλά και με αγνώστους – καμία βοήθεια.
Περισσότερο μπερδεύομαι παρά ξεκαθαρίζουν τα πράγματα μέσα στο μυαλό μου. Τι έχω πάθει; Too much information? Είναι τόσο πολλές οι πληροφορίες με τις οποίες βομβαρδίζεσαι καθημερινά (τι λέω; κάθε λεπτό!) και καλείσαι με βάση τις (όποιες) γνώσεις σου και το κριτήριό σου να αποφανθείς ποιος λέει την αλήθεια, τι είναι αυθεντικό, τι κατασκευασμένο… Μπλέξιμο. Κι όμως, το δίλημμα εξαρχής σου τίθεται τόσο… ξεκάθαρα: την Σκύλλα ή την Χάρυβδη; Υπογράφεις το Μνημόνιο και σε πηδάμε ή πας σε χρεωκοπία και σε πηδάμε; Ε, λοιπόν, να με συμπαθάτε, αλλά δεν ξέρω. Φαντάζομαι πως υπάρχει κι άλλος δρόμος (δεν μπορεί), μια άλλη επιλογή στην οποία τη γλυτώνω και δεν με… πηδάνε, αλλά από τα δύο συγκεκριμένα δεν τίθεται θέμα επιλογής.
Οι 199 βουλευτές που ψήφισαν «ναι» στην κρίσιμη ψηφοφορία της περασμένης Κυριακής ήταν σίγουροι (ή έτσι τους είπανε) πως αν πτωχεύσουμε ως χώρα θα πεινάσουμε ως πολίτες, θα βγάλουμε στο κλαρί τις μάνες μας και τις αδερφάδες μας, θα μας καεί το βίντεο… Οι άλλοι, που ψήφισαν «όχι», λένε πως υποθηκεύσαμε τη χώρα μας, πως ξεπουληθήκαμε, θα πεινάσουμε ως πολίτες, θα βγάλουμε στο κλαρί τις μάνες μας και τις αδερφάδες μας, θα μας καεί το βίντεο… Εγώ αυτό που ξέρω είναι ότι η ζωή μου και η ζωή των γύρω μου, των συγγενών μου, των φίλων μου, του κοινωνικού μου περίγυρου χειροτερεύει καθημερινά από το 2009 που ζητήσαμε από το ΔΝΤ να μας… σώσει. Αυτό που ξέρω είναι ότι την περασμένη Κυριακή συγκεντρώθηκε μέγα πλήθος στην πλατεία Συντάγματος για να διαδηλώσει εναντίον της ψήφισης του νέου Μνημονίου. Αυτό που ξέρω είναι ότι οι… ανεξέλεγκτες φωτιές που καταέκαψαν το κέντρο της Αθήνας δεν μπήκαν τυχαία.
Αυτό που ξέρω είναι ότι η Αστυνομία σε σχέση με τους «κουκουλοφόρους» αν δεν είναι ανίκανη είναι συνένοχη κι αν δεν είναι συνένοχη είναι ανίκανη. Αυτό που ξέρω είναι πως σε λίγο καιρό οι λίγοι τυχεροί που θα έχουν δουλειά, θα δουλεύουν για 200 ευρώ το μήνα. Αυτό που ξέρω είναι πως αν δεν σέβεσαι την πολιτιστική σου κληρονομιά και καις κινηματογράφους είσαι πιο φασίστας από τους φασίστες που δηλώνεις πως θέλεις να πολεμήσεις. Αυτό που ξέρω είναι πως χωρίς αγώνα, συλλογικότητα, αντίδραση το κωλοδάχτυλο που τώρα βρίσκεται στο παχύ μας έντερο θα ακουμπήσει στις αμυγδαλές μας. Χμ, σαν πολλά ξέρω, έτσι; Βρε μπας και δεν είμαι μπερδεμένος τελικά;
Θόδωρος Γιαχουστίδης