Σκηνοθεσία: Άντριου Νίκολ
Παίζουν: Τζάστιν Τίμπερλεϊκ, Αμάντα Σάιφριντ, Σίλιαν Μέρφι, Ολίβια Γουάιλντ, Τζόνι Γκαλέκι
Διάρκεια: 109′
Αξιολόγηση: ***
Είναι γνωστό ότι «Ο χρόνος είναι χρήμα». Μόνο που ποτέ άλλοτε δεν το είδαμε τόσο κυριολεκτικά στο πανί, έστω κι αν για να το πιστέψουμε ήταν απαραίτητο το φιλμ να είναι τοποθετημένο στο -όχι πολύ μακρινό- μέλλον, να είναι επιστημονικής φαντασίας δηλαδή! Live fast, die young (ζήσε γρήγορα, πέθανε νέος) είναι πια το επίσημο σλόγκαν μιας εποχής με τρομακτικά όμορφο πρόσωπο, αρυτίδιαστο, αλλά και θανατηφόρο…
Στην ταινία του Άντριου Νίκολ υπάρχουν δυο ακραία επίπεδα διαβίωσης και μόνο: οι υπερβολικά πλούσιοι, που είναι απειροελάχιστοι, αλλά και απέθαντοι, γιατί ελέγχουν πλήρως το χρόνο όλων, και οι φτωχοί, που ζουν μια δανεική ζωή από ένα σημείο και μετά, μια ζωή που μετρά το κάθε δευτερόλεπτο και που χωρίζεται από την αιώνια των απέναντι με χαοτικές αποστάσεις. Το να μη γερνά κανείς ποτέ, να μένει πάντα 25 ετών, μια υπόθεση πολύ κοντά στην ιστορία του Φάουστ και του διαβόλου, είναι ευλογία μόνο για μια αριστοκρατία του εγκλήματος και του χρόνου-χρήματος, που ακριβώς αυτό έχει άλλωστε πράξει: πούλησε την ψυχή της στο διάολο!
Κάθε μελλοντολογικό φιλμ σε σενάριο ή σκηνοθεσία του Άντριου Νίκολ πολύ απέχει από το να είναι αδιάφορο: ο άνθρωπος είναι μέρος σε ένα reality χωρίς να το γνωρίζει καν (The Truman Show), δουλεύει και ερωτεύεται σαν σε προσομοίωση (Simone), είναι γενετικά προκαθορισμένο το πώς και πού περνά τη ζωή του (Gattaca), ζει και πεθαίνει ούτε καν στα 30 του (In Time). Και αν αυτή η ιστορία των Ληστών του χρόνου (Time Bandits) συναντά λίγο αδέξια το μύθο του «Ρομπέν των Δασών», για να καταλήξει ένα μικρομέγαλο «Μπόνι και Κλάιντ», μερικές φορές μας αρκεί η φιλοδοξία να ειπωθούν κάποια σημαντικά πράγματα, έστω με αδικαιολόγητα «νευρώδες» μοντάζ…
Δημοσθένης Ξιφιλίνος