(POULET AUX PRUNES/ CHICKEN WITH PLUMS)
Σκηνοθεσία: Μαρζάν Σατραπί, Βενσάν Παρονό
Παίζουν: Ματιέ Αμαλρίκ, Μαρία ντε Μεντέιρος, Γκολσιφτέ Φαραχανί, Κιάρα Μαστρογιάνι, Ιζαμπέλα Ροσελίνι, Τζαμέλ Ντεμπούζ
Διάρκεια: 93’
Αξιολόγηση: ***
«Δεν ήθελα να κάνω ένα δεύτερο ‘Περσέπολις’, δεν ήθελα να κάνω μια πολιτική ταινία. Κάναμε (με τον Βενσάν) μια ερωτική ταινία για έναν άνδρα που πεθαίνει από ανεκπλήρωτο έρωτα στη δεκαετία του ’50 στην παλιά καλή ιρανική δημοκρατία». Αυτά πάνω κάτω είπε η μία εκ των σκηνοθετών, Μαρζάν, στην κουβέντα που ακολούθησε την προβολή της ταινίας στο 52ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Στο μυαλό μού ήρθε αμέσως η «ΠΟΛΙΤΙΚΗ κουζίνα» του Τάσου Μπουλμέτη, ο οποίος περιγράφει έναν ανέφικτο έρωτα στην Κωνσταντινούπολη αλλά αφήνει την πρώτη λέξη του τίτλου με κεφαλαία για να βάλουμε εμείς τόνο (στη λήγουσα ή στην προπαραλήγουσα). Κι ενώ η Σατραπί εξαντλεί την ιρανική κουζίνα σε μια και μόνη σπεσιαλιτέ, ο Μπουλμέτης μας ταξιδεύει στα αρώματα, τα μυρωδικά και τα εδέσματα ενός ολόκληρου κόσμου στο σταυροδρόμι δυο ηπείρων.
Δεν θα είμαι απόλυτος όπως η σκηνοθέτρια. Η ταινία είναι ένα όνειρο, ένας ύμνος στον ιδανικό έρωτα όπως τον οραματίστηκαν ή τον «έζησαν» στη Γαλλία την εποχή του ρομαντισμού και ένθεν.
Η Περσία του Σάχη είχε αυτόν τον παριζιάνικο αέρα κι όσοι μπόρεσαν και τον ανέπνευσαν ενδεχομένως να αναπολούν εκείνη τη χρυσή εποχή. Οι χορτάτοι που απαγγέλλουν έμμετρα «περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις», νοσταλγούν αλλά δεν προτείνουν! Τώρα που φτάσαμε στ’ ανείπωτα, δες το κι αυτό σαν μια παρηγοριά.
Κώστας Καρδερίνης