Σκηνοθεσία: Άρθουρ Χίλερ
Παίζουν: Άλι Μακ Γκρο, Ράιαν Ο’ Νιλ, Τζον Μάρλεϊ
Διάρκεια: 99’
Αξιολόγηση: *****
Γυρίστηκε 41 χρόνια πριν και έκανε πολλά κορίτσια και αγόρια σε όλο τον κόσμο να δακρύσουν, με τη ρομαντική ιστορία ενός άδικα πρόωρα νεκρού έρωτα, όπως τον έντυναν οι υπέροχες νότες του Φράνσις Λάι (Όσκαρ μουσικής). Σήμερα -με το θόρυβο να έχει καταλαγιάσει- αναδεικνύονται πολύ περισσότερο τα «δεύτερα» θέματα του εξαιρετικού πραγματικά φιλμ, όπως η μάχη κόντρα στην κοινωνική ανισότητα και στις κατεστημένες τάξεις. Η περίφημη ατάκα «Αγάπη σημαίνει να μη χρειάζεται ποτέ να λες συγγνώμη», που αποτέλεσε το σλόγκαν της εποχής, δεν είναι εντέλει η πεμπτουσία της «Ιστορίας αγάπης». Αυτό θα ήταν αληθές, αν κάναμε κριτική στο ομώνυμο ρηχό βιβλίο του Έριχ Σίγκαλ, αλλά το έργο ζωής του Άρθουρ Χίλερ πολύ απέχει από τη μήτρα που το γέννησε…
«Τι μπορείς να πεις για ένα 25χρονο κορίτσι που πέθανε;»: αλήθεια, πόσες φορές μια χολιγουντιανή κατασκευή ξεκινά με μια τέτοια θανατηφόρα φράση; Πόσες φορές επιχειρήθηκε τόσο πετυχημένα και με τόσο ζεστά και ζωντανά χρώματα η αφήγηση ενός καταραμένου έρωτα, με ήρωες νέους ανθρώπους, που να έχουν πράγματι υπόσταση, να μοιάζουν ότι διαθέτουν σάρκα και οστά, να τοποθετούνται ξεκάθαρα στο κάδρο του φιλμ, να μην είναι καρικατούρες; Πόσες φορές, όσο κι αν ψάξεις, δεν θα βρεις το παραμικρό αισθητικό ψεγάδι σε μια παραγωγή, αφού φωτογραφία, μοντάζ, μουσική, αλλά και τα βαριά χαρτιά, δηλαδή η σκηνοθεσία, το σενάριο και οι ρόλοι -των εκθαμβωτικών Άλι Μακ Γκρο και Ράιαν Ο’ Νιλ- λειτουργούν άψογα;
Δημοσθένης Ξιφιλίνος