Το γενικότερο πλαίσιο μιζέριας και προβληματισμού που κυριαρχεί στην κοινωνία επηρέασε και την επιλογή των περισσότερων φετινών ταινιών του Φεστιβάλ. Επομένως, η εξεύρεση μιας ταινίας, που θα σε κάνει να αισθανθείς καλά, a feel good movie που έλεγε και ο παππούς μου, ήταν κάτι σαν το κυνήγι του κρυμμένου θησαυρού. Οι δύο ταινίες που το πέτυχαν στο μέγιστο βαθμό ήταν το «Κοτόπουλο με δαμάσκηνα» και το «Superclasico». Το δεύτερο μάλιστα, αποτελεί τη φετινή πρόταση της Δανίας για τα ξενόγλωσσα Όσκαρ.
Ο Κρίστιαν παρατάει την κάβα που διατηρεί στην Κοπεγχάγη, παίρνει τον έφηβο γιο του και πάει στο Μπουένος Άιρες για να διεκδικήσει ξανά τη γυναίκα του Άννα, ατζέντισσα ποδοσφαίρου, που εγκατέλειψε την οικογένειά της για τα μάτια ή μάλλον το… ταλέντο του Χουάν Ντίαζ, πρωτοκλασάτου παίκτη της Μπόκα Τζούνιορς.
Το πάθος ενός λαού για τη μπάλα, η ανάγκη για την πόση ενός καλού κρασιού, ο πρώτος έρωτας, η παντοτινή αγάπη, το αναπόφευκτο διαζύγιο είναι μόνο μερικά από τα θέματα που τόσο ωραία μας παρουσιάζει ο Μάντσεν, μπολιασμένα με ένα χιούμορ που θυμίζει έντονα Γουές Άντερσον, θέματα που είτε ζεις σε μια κρυόκωλη χώρα της Βόρειας Ευρώπης είτε στην καρδιά της Λατινικής Αμερικής είτε στο μεταίχμιο Ανατολής και Δύσης, σε απασχολούν και σε αγγίζουν εξίσου.
Ορέστης Μανασής