(αναδημοσίευση – ολόκληρη η κριτική υπάρχει στο www.moviesltd.gr)
Σκηνοθεσία: Μάικλ Μπραντ
Παίζουν: Ρίτσαρντ Γκιρ, Τόφερ Γκρέις, Οντέτ Ανέιμπλ, Στάνα Κάτιτς, Μάρτιν Σιν
Διάρκεια: 98’
Αξιολόγηση: *
Η άγρια δολοφονία ενός μέλους της Γερουσίας έχει προκαλέσει συναγερμό στις τάξεις των αμερικάνικων μυστικών υπηρεσιών. Οι ενδείξεις οδηγούν τον νεαρό, πλην πανέξυπνο, ομοσπονδιακό πράκτορα Μπεν Γκίρι, που έχει αναλάβει την υπόθεση, να πιστέψει πως πίσω από την οργάνωση του φόνου βρίσκεται ένας παροπλισμένος για χρόνια Ρώσος κατάσκοπος, ο Κάσιους. Και μόνο ένας είναι ικανός να αποκαλύψει την πραγματικότητα, ο συνταξιούχος πια CIAer Πολ Σέπερτσον, που αφιέρωσε τα περισσότερα χρόνια της καριέρας του στο κυνήγι της φονικής ομάδας του Κάσιους, έχοντας καταφέρει να τους εξοντώσει όλους έναν προς ένα. Όλους, εκτός από τον αρχηγό…
Αντιλαμβάνομαι την αγωνία των σεναριογράφων του Χόλιγουντ να εντοπίσουν έναν ικανό εχθρό για την πατρίδα, που θα αποτελέσει τον σπινθήρα για την έκρηξη ενός ενδιαφέροντα πολέμου επί της οθόνης. Αμ, εδώ είναι όμως που απαιτείται η έμπνευσή τους κι όχι το αναμάσημα όλων εκείνων των εύκολων λύσεων που είχαν στα χέρια τους την εποχή που μεσουρανούσε η κραταιά αντίπαλος της Αστερόεσσας, Σοβιετική Ένωση. Για να το κάνω πιο λιανά my fellow americans, η Κα-Γκε-Μπε πλέον δεν υπάρχει, τουλάχιστον στο βαθμό που γνωρίζατε. Το να την επαναφέρουμε στη δράση για χάρη γούστου, το λοιπόν, μόνο ως αστείο μπορώ να το εκλάβω…
Και με αυτή την μέθοδο του θολώματος των δεκαετιών, που έχουν περάσει από την εποχή της πτώσης του ανατολικού μπλοκ, η ίντριγκα περιπλέκεται στο σήμερα, με τους καλούς Γιάνκηδες να ψάχνουν μετά μανίας τον εχθρό, που για να μην χαλάσει και τις αγαθές σχέσεις με το σημερινό Κρεμλίνο, η ταυτότητά του έχει πλέον διεθνές χρώμα. Αφηγούμενο από την πλευρά του πιτσιρικά πράκτορα, που το αίμα του βράζει, αγνοώντας όμως τον κίνδυνο που ελλοχεύει τόσο για τον ίδιο όσο και για την φαμίλια του, το θέμα πολύ γρήγορα χτυπά στους γνώριμους παλμούς ενός θρίλερ κατασκοπίας. Υπάρχουν εντυπωσιακές ανατροπές (ειδικά η κύρια, που από την πρώτη στιγμή σιγοκαίει) οι οποίες όμως δύσκολα μπορούν να θεωρηθούν ρεαλιστικές, ακόμη και στη ματιά του πιο υποψιασμένου θεατή…
Στην τελική, βρισκόμαστε μπροστά σε ένα ακόμη κλωνάρι των Bond-ικών και Bourne-ικών αρχέτυπων, που υπό προϋποθέσεις θα μπορούσε να λειτουργήσει πολύ καλύτερα από το τελικό αποτέλεσμα. Γνωρίζοντας πως τα κενά στην εξέλιξη δύσκολα καλύπτονται, μια πιο συγκροτημένη σκηνοθεσία από την ανεξέλεγκτα άνιση του Μπραντ, θα έστρεφε σε άλλο σημείο της οθόνης την ματιά, που ειδικά όταν πέφτει πάνω στον ανίκανο να πείσει ως απόφοιτος της σχολής του μπιρό (και όχι μόνον, καμαράτ) Τόφερ Γκρέις, απογοητεύεται οικτρά. Απεναντίας, ο ακόμη γοητευτικός Γκιρ, τέτοιου είδους ρολάκια τα παίζει στα δάκτυλα, άσχετα αν καταλαβαίνει κι αυτός με τον καιρό, πως η δική του παρουσία, πλέον, δεν είναι εκείνη που χαρακτηρίζεται ως το κλειδί, το βαρόμετρο της ιστορίας…
Γιώργος Ζερβόπουλος