Στο βασίλειο του Άζεροθ επικρατεί η ειρήνη, μέχρι που την εμφάνισή τους τα φοβερά και τρομερά Όρκς για να διεκδικήσουν καινούρια γη, ώστε να την κατοικήσουν και να επιβιώσουν.
Κάποιος που θα δει την ταινία και δεν είναι εξοικειωμένος στην κουλτούρα του γνωστού game που πρωτοπαρουσιάστηκε πριν περίπου 12 χρόνια στην Αμερική, δε θα μιλήσει για τις αναλογίες της κινηματογραφικής μεταφοράς με την αισθητική του παιχνιδιού Warcraft, αλλά για την ταινία ως μια αντιπροσωπευτική του είδους. Ως μια ακόμα αναπαράσταση της Μέσης Γης που μας παραπέμπει για ακόμη μια φορά σε γνώριμες ιστορίες και πλάσματα που μας πρωτοσύστησε ο Άρχοντας Των Δαχτυλιδιών του Τόλκιν και γνωρίσαμε κινηματογραφικά δια χειρός Πίτερ Τζάκσον.
Στην κινηματογράφηση, το Warcraft έχει ενδιαφέρον, γιατί τις περισσότερες φορές παρουσιάζει τον κόσμο της ταινίας ολοκληρωμένα και με την αισθητική ενός videogame. Άλλες φορές πάλι, γίνεται πολύ εμφανές πως στο μοντάζ κόπηκαν πολλά και ίσως λίγο άγαρμπα, καθώς μεταφέρει το θεατή σε δράσεις και χώρους αποσπασματικά. Το αξιοσημείωτο, πάντως, όσον αφορά την ίδια την ιστορία, είναι πως οι δημιουργοί τους δεν καταφεύγουν στην απλοϊκή δομή όπου η θετική δύναμη υπερτερεί του κακού εκ των προτέρων. Με αυτόν το τρόπο, το Warcraft κερδίζει την προσοχή σου: κάτι η ίδια η ιστορία με τον Φύλακα, την κατάρα και το ειδύλλιο που αναπτύσσεται ανάμεσα στoν γενναίο άνθρωπο πολεμιστή Anduin και την όμορφη των Όρκ Garona, κάτι η γρήγοροι ρυθμοί και η αγωνία για το τέλος, αρκούν για να περάσεις ένα ευχάριστο δίωρο.
Warcraft
Μαρία Κυργιαφίνη