Στις 4 Οκτωβρίου του 2009 εξελέγη πρωθυπουργός της Ελλάδας ο Γεώργιος Ανδρέα Παπανδρέου. Για να φτάσει σε αυτή του την εκλογή συγκέντρωσε περίπου το 44 % των έγκυρων ψηφοδελτίων του εκλογικού σώματος, ήτοι έναν αριθμό άνω των 3.000.000 Ελλήνων. Η διαφορά του ΠΑ.ΣΟ.Κ., που θριάμβευσε στη συγκεκριμένη μάχη, από το δεύτερο -ως εκείνη τη στιγμή κυβερνών- κόμμα της Νέας Δημοκρατίας ήταν κοντά στους 700.000 ψηφοφόρους, δηλαδή ξεπερνούσε το 10%.
Επρόκειτο για μια εκλογή που θύμιζε ξεκάθαρα 1981. Τότε ο Ανδρέας Γεωργίου Παπανδρέου ανέβαζε για πρώτη φορά το ΠΑ.ΣΟ.Κ. στην κυβέρνηση με αντίστοιχη (και ακόμα μεγαλύτερη υπεροχή) έναντι του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Ένας άλλος Κωνσταντίνος Καραμανλής ηττήθηκε το 2009…
Η ιστορία επαναλαμβάνεται, αλλά γιατί πρέπει η επανάληψη να έχει πάντα τα ίδια χαρακτηριστικά φάρσας; Γιατί κάθε φορά να υπάρχει τρομακτική αποτυχία από τη μια παράταξη, να έρχεται η άλλη μετά βαΐων και κλάδων, αλλά να παραδίδει με τη σειρά της “καμμένη γη”, για να θυμηθούμε και μια περίφημη ατάκα του Ανδρέα από το 1981; Γιατί, επίσης, να υπάρχει τέτοια ατολμία στο εκλογικό σώμα, που να του επιβάλλει να κινείται αποκλειστικά μεταξύ των δυο σταθερών μεταπολιτευτικά πόλων εξουσίας, αφού στο βάθος του μυαλού όλων υπάρχει η βεβαιότητα ότι “στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε”;
Ρητορικές είναι οι ερωτήσεις, μην αγχώνεστε. Οι λόγοι είναι οι ίδιοι, για τους οποίους οι Αμερικανοί δεν θα εκλέξουν ποτέ κάποιον μη Δημοκρατικό ή μη Ρεπουμπλικανό υποψήφιο, ενώ και στη Μεγάλη Βρετανία συμβαίνει κάτι παρόμοιο με τους Εργατικούς και τους Συντηρητικούς κλπ. Ενίοτε, ωστόσο, το απόστημα που δημιουργείται σε μια χώρα με την αδυναμία να εξέλθει από έναν τέτοιο φαύλο κύκλο σπάει. Όπως έσπασε στην Ιταλία όταν τα σκάνδαλα ξεπέρασαν κάποια όρια (για να δημιουργηθεί, δυστυχώς, ένα άλλο απόστημα μεταστατικής μορφής) ή στην Τουρκία (για να φτάσουμε από τα πολλά μικρά κόμματα που άλλαζαν θέσεις στην μονοκρατορία Εντογάν). Τι δείχνουν αυτά; Ότι οι -τύποις αντίπαλες- παρατάξεις, που ουσιαστικα συγκροτούν δυαρχίες, είναι πολύ ισχυρότερες από τις πολυκομματικές συμμαχίες. Η λογική των δυο υπερδυνάμεων, που η μια λειτουργεί ως μπαμπούλας, αλλά και ως στήριγμα της άλλης, δεν είχε ισχύ μόνο στον ψυχρό πόλεμο, αλλά “πιάνει” παντού…
Την ώρα που ο εκνευρισμένος, απηυδισμένος, αγανακτισμένος (αφού είναι πια της μόδας η λέξη) πολίτης ρίχνει την ψήφο του, τότε μια ανώτερη δύναμη, που λέγεται φόβος του αγνώστου, τον συγκρατεί, τον τραβά πίσω, του αλλάζει το ψηφοδέλτιο. Έτσι, θα γίνει και όποτε πάμε ξανά στην κάλπη: θα ξεχαστούν τα παλιότερα ψέματα των μεν (σεμνά και ταπεινά Βατοπέδια και λοιπά) λόγω των ολόφρεσκων σπαρταριστών κοροϊδιών από τους δε (λεφτά υπάρχουν… για τους ξένους). Το δίλημμα ΠΑ.ΣΟ.Κ. ή δεξιά, που έξυπνα έθεσε ο Α.Γ.Π. για να ξανακερδίσει το 1985, έχει δυο όψεις: Διαλέγετε ποια θέλετε, αλλά το νόμισμα είναι το ίδιο. Και μετά πάλι θα αναρωτιέται κανείς τι δεν έγινε όπως περίμενε. Και μετά θα έρχεται πάλι στα γραφεία του περιοδικού ένας αγνός άνθρωπος (όπως συνέβη το 2009 στα γραφεία του Εξώστη στην Ισαύρων) για να μας πει να μη βιαζόμαστε να κρίνουμε και κατακρίνουμε τον Γιώργο Παπανδρέου, γιατί είναι “καλός χαρακτήρας και νοιάζεται”. Για να μετανιώσει κατόπιν πικρά…
Και η συγκυβέρνηση; Είναι αυτή μια λύση; Ως προς τη μεγαλύτερη νομιμοποίηση των δυο (που θα αθροίζουν πάλι ένα ποσοστό κοντά στο 65%, μη γελιέστε…), άρα θα μπορούν ευκολότερα να μας υποβάλλουν στα μαρτύρια του κάθε Δ.Ν.Τ. , που φέρουν μαζί τους για δική μας χρήση; Μακριά από τέτοιες αυταπάτες…
Είναι πια ώρα να δούμε και λίγο πιο πέρα. Αφού τα άκυρα και λευκά δεν υπολογίζονται στη διαμόρφωση των ποσοστών, ας δοκιμάσουμε και κανέναν μικρό. Μπορεί να το “έργο” να εξελιχθεί παρόμοια, να μας τσακίσει ολοκληρωτικά, είναι όμως μια έσχατη ελπίδα. Συνήθως κι ετούτη πεθαίνει, έστω και τελευταία, αλλά τι θα ήταν η ζωή χωρίς αυτήν; Ας παλέψουμε να ενισχύσουμε τους μικρότερους, ως τραβήξουμε το χαλί κάτω από τα πόδια των μεγάλων… Όσο είναι -αν είναι ακόμα- καιρός!
Δημοσθένης Ξιφιλίνος
Υ.Γ. Όχι δεν έχουμε εκλογές, αλλά μήπως τελικά τις χρειαζόμαστε;