Αδελφοί,
Ας αντιστρέψουμε ολίγον Λουίτζι Πιραντέλο… έξι συγγραφείς ζητούν πρόσωπα:
“Κι οι καρδιές μας ξεριζώνονται, το μυαλό μας ξεφλουδίζεται σαν τις φλούδες του κρεμμυδιού κι ο εαυτός μας χαμένος, χαμένος σ’ ένα τελικό φόβο που κανείς δεν καταλαβαίνει” (Τόμας Στερνς Έλιοτ).
“Η θέρμη του ζήλου ίσως δεν είναι ο πιο επικίνδυνος βράχος που πρέπει να παρακάμψουμε, αλλά περισσότερο αυτή η ατονία που παράγει η ευκολία και μια δυσπιστία για το ίδιο μας το θάρρος” (Μαξιμιλιανός Ροβεσπιέρος).
“Αν ο μόνος σκοπός που αξίζει τον κόπο κανείς να γεννηθεί είναι η λευτεριά, και μόλις γεννηθεί του την υποθηκεύουν τα συμφέροντα, τι άλλο του απομένει αν όχι η επανάσταση;” (Γιάννης Σκαρίμπας).
“Ω ευγενικοί μου άνθρωποι, η ζωή είναι σύντομη… Αν ζούμε, ζούμε για να πατήσουμε πάνω στα κεφάλια των βασιλιάδων” (Γουίλιαμ Σαίξπηρ).
“Στα σαλόνια της διαμαρτυρίας, που είναι γεμάτα ιδεολογικές ταμπέλες τόσο μεγάλες που σέρνονται καταγής σαν κουρέλια κι απορροφούν σα σφουγγαρόπανα τα απόνερα των υπονόμων, πάντοτε προτιμούσαν τους επαναστάτες άλλων εποχών. Ή ακόμα εκείνους άλλων ηπείρων, ιδίως αυτούς που βρίσκονται στις τροπικές νοτιοαμερικάνικες σιέρρες. Οι ταρτούφοι μεταμφιέζονται για να μη χρειαστεί να υποστηρίξουν τους επαναστάτες που μάχονται εδώ, για να μη χρειαστεί να διακινδυνεύσουν ποτέ τίποτα, για να παρακάμψουν τα ερωτήματα σχετικά με τη δική τους παραίτηση, την αιώνια χλιαρότητά τους, την ύπουλη προδοσία τους που στάζει καθημερινά δηλητήριο” (Ζαν Μαρκ Ρουιγιάν).
“Αν ξαναγινόμουν είκοσι χρόνων θα ξεκινούσα από τις κορφές των βουνών, αντάρτης, ληστής, πειρατής, ν’ ανοίξω τα μάτια εκείνων που δέχονται αδιαμαρτύρητα τη μοίρα τους, όσο και κείνων που εθελοτυφλούν. Όχι, η επανάστασή μου δεν θα στρεφόταν κατά του κατεστημένου και του συστήματός του, αλλά εναντίον εκείνων που το ανέχονται. Θα σκότωνα, θα τσάκιζα την κακομοιριά, την υποταγή, την ταπεινοφροσύνη. Η γη έτσι κι αλλιώς δεν χωρά άλλους ταπεινούς και καταφρονεμένους, όπως δεν χωρά άλλα φερέφωνα προκάτ επανάστασης” (Λιλή Ζωγράφου).
Θοδωρής Μπακάλης