Ανήκω στη γενιά του ’80. Πάντα ένιωθα πως οι μεγαλύτεροι μάς κοιτούσαν με κάποιο φθόνο, ζήλια, υποτίμηση. Δεν είχαμε πολέμους, κατοχή, εμφύλιο, μαζικά μεταναστευτικά κύματα εργατιάς ούτε καν μια δικτατορία. Μας έβλεπαν βολεμένους, ανέμελους, όλη μέρα καφέδες, αντάρτες της πορδής με τα λεφτά του μπαμπά, ποτά και συζητήσεις περί ανέμων και υδάτων. Μας έλειπε το επαναστατικό πνεύμα, δεν υπήρχε ορατός εχθρός (εκτός αν ήσουν κνίτης. Αλλά και για αυτούς ο εχθρός ήταν λέξεις κι έννοιες) κι όλα έβαιναν καλώς. Πριν μερικά χρόνια αρχίσαμε να κερδίζουμε λιγάκι τον οίκτο των πρεσβυτέρων. Ξαφνικά μας συμπάθησαν. Από βολεμένοι μαμάκηδες και μαθημένοι στο βύσμα γίναμε η γενιά των 700 ευρώ και κερδίσαμε μερικώς τη συμπάθεια. Κάποιοι ίσα που κούνησαν το κεφάλι τους λυπημένα κι έκαναν τσκ, τσκ, τσκ προς συμπαράσταση.
Τώρα, όμως, έχουμε κι εμείς τη δική μας εποχή ορόσημο. Να τη φοράμε γαλόνι και παράσημο. 45-50% ανεργία σε ηλικίες 25-35 (και μάλλον αισιόδοξο είναι), μαύρο χρήμα, ανασφάλιστοι, με πρώτο καθαρό μισθό κάτω των 500 ευρώ και μετά την εφορία που σύντομα θα καταργήσει και το αφορολόγητο όριο, θα πέσει και κάτω από 400. Δίχως γονικές παροχές, αφού η κάνουλα κλείνει και γι’ αυτούς, δίχως λεφτά και όρεξη για καφέδες και ποτά, αφού έχει πέσει μαζική κοινωνική κατάθλιψη και ξέρουμε πως τα χειρότερα δεν ήρθαν. Έχουμε, λοιπόν, τη δική μας δικτατορία που τους έχει πάρει όλους αμπάριζα, έχουμε το δικό μας ύπουλο πόλεμο, δίχως αίματα και σφαγές, αλλά με κάτι εξίσου υποχθόνιο και σατανικό. Μόνο εχθρός πάλι δεν υπάρχει, είναι έννοιες… τρόικα, κυβέρνηση, ευρωπαϊκή ένωση, μνημόνιο και πλέον λίγη σημασία έχει σε ποια γενιά ανήκεις, η σφαγή είναι ανηλεής και ταξικά στοχευμένη.
Ναι, το ζήτημα σιγά σιγά γίνεται ταξικό. Οι λίγοι πάνω, οι πολλοί κάτω και στη μέση μαύρη τρύπα. Και θέλουμε να ουρλιάξουμε, αλλά στόμα δεν έχουμε και ψάχνουμε τριγύρω μας όπλα αιχμηρά, αλλά ακόμα είμαστε ασύντακτοι, μπερδεμένοι, απογοητευμένοι, ανοργάνωτοι, υποταγμένοι. Αλλά με ιστορική βεβαιότητα, κάποτε το μπαμ θα γίνει, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό, και ο κρότος θα είναι εκκωφαντικός. Να είμαστε έτοιμοι.
Σωτήρης Μπαμπατζιμόπουλος