(LA PIEL QUE HABITO/ THE SKIN I LIVE IN)
Σκηνοθεσία: Πέδρο Αλμοδόβαρ
Παίζουν: Αντόνιο Μπαντέρας, Έλενα Ανάγια, Μαρίσα Παρέδες
Διάρκεια: 117’
Αξιολόγηση: ***
Μετά τις μάλλον αδιάφορες «Ραγισμένες αγκαλιές», οι οποίες έτυχαν χλιαρότατης, τουλάχιστον για τα δικά του στάνταρ δημοφιλίας, υποδοχής από κοινό και κριτικούς, ο Πέδρο Αλμοδόβαρ επιστρέφει με την πιο ενδιαφέρουσα, εδώ και χρόνια, ταινία του. Αναρίθμητες οι παραπομπές, από το μυθιστόρημα «Μυγάλη, η δηλητηριώδης αράχνη» του Γάλλου συγγραφέα Τιερί Ζονκέ ως τις πάμπολλες σινεφίλ αναφορές και την περσόνα του Δόκτορος Φρανκενστάιν, μόνο που στην περίπτωσή μας ο δημιουργός είναι το αληθινό τερατούργημα…
Ο Αλμοδόβαρ πραγματοποιεί μία συρραφή ειδών, ένα μίγμα γροτεσκικής κωμωδίας, ταινίας τρόμου και λαϊκού μελοδράματος για να καταλήξει σε ένα υβριδικό θρίλερ. Περισσή άνεση στο χρονικό σουλάτσο και μία γενικότερη αίσθηση νηφαλιότητας που μαλακώνει τις γνώριμες σεναριακές υπερβολές. Επιπλέον, ζητήματα που φωλιάζουν στην καρδιά και το υποσυνείδητο του καθενός μας. Η έννοια της ταυτότητας και τα όριά της, το σώμα ως φορέας της ψυχής και των επιθυμιών. Ο φετιχισμός της εικόνας και του βλέμματος, η μάταιη προσπάθεια να επουλωθούν τεχνητά κάποιες πληγές που δεν θα κλείσουν ποτέ.
Δυστυχώς, ο Αλμοδόβαρ δεν μπορεί να ξεπεράσει τον εαυτό του ολοκληρωτικά και αφήνει την προσπάθειά του κάπως μετέωρη. Ενώ απαιτείται μία μέχρι τέλους χειρουργική αποστασιοποίηση και κλινική ψυχρότητα, ο ίδιος μοιάζει να μην αντέχει το βάρος και καταφεύγει πλαγίως στη λατρεμένη του ελαφρότητα. Η φρίκη μετριάζεται, η αγωνία δεν προκαλεί καρδιοχτύπι, δεν υπάρχει κάποιο σαρδόνιο χαμόγελο ειρωνείας απέναντι στην ανθρώπινη ύπαρξη και τις διαδρομές της που χτυπάνε πάντα σε τοίχο. Η σημειολογική διάθεση, η σινεφιλία και ο ρυθμός και τα σφιχτά κάδρα χαρίζουν το θετικό πρόσημο αλλά όχι και το αριστείο.
Γιώργος Παπαδημητρίου
Παλαιότερη κριτική για το ΤΟ ΔΕΡΜΑ ΠΟΥ ΚΑΤΟΙΚΩ του Πέδρο Αλμοδόβαρ μπορείτε να διαβάσετε εδώ.