Το 99% των προβαλλόμενων ταινιών τους είναι χολιγουντιανά μπλοκμπάστερ βγαλμένα από βιομηχανία τυποποιημένων προϊόντων, σκηνοθετημένα από αυτόματους πιλότους και πολλές φορές στερούμενα στοιχειώδους ουσίας και σκέψης. Η αισθητική των διαδρόμων και των αιθουσών θυμίζει επικίνδυνα σούπερ μάρκετ, με την αντίστοιχη των ταινιών ποπ μουσική στα ηχεία και την προώθηση της υπερκαταναλωτικής συμπεριφοράς (τροφίμων και άλλων προϊόντων) ως απαραίτητο συνοδευτικό στοιχείο της θέασης μιας ταινίας. Αυτή είναι συνοπτικά η περιγραφή των πολυκινηματογράφων. Της σαρωτικής αυτής μόδας που ξεκίνησε να χτυπάει πριν λίγα χρόνια και την Ελλάδα και οδήγησε στο λουκέτο πολλές από τις αληθινές, παραδοσιακές, τόσο αγαπημένες αίθουσες της ζωής μας. Τώρα έμειναν λιγοστά, μετρημένα στα δάχτυλα παραδοσιακά σινεμά στην πόλη, το ένα καλύτερο από το άλλο. Κάποιοι από εμάς τα στηρίζουν ακόμη αντιστεκόμενοι στη δύναμη της μαζικής καθοδήγησης προς την ευτέλεια και την προχειρότητα.
Ο Σούτζι, ο ήρωας αυτής της συγκινητικά αριστουργηματικής δημιουργίας, είναι ένας από εμάς και βροντοφωνάζει τα ίδια καθώς οι απόλυτα παραδομένοι στον κατευθυντήριο κοινωνικό έλεγχο τον κοιτάζουν σα γραφικό, όπως συνήθως συμβαίνει. Τα (400 και βάλε) αμειβόμενα χτυπήματα που αποφασίζει να δεχτεί στο πρόσωπό του προκειμένου να ξεπληρώσει ένα ακούσιο χρέος του στη Γιακούζα, συμβολίζουν την άνιση μάχη της τέχνης με το εμπόριο και της γνήσιας ψυχαγωγίας με την κενή διασκέδαση. Αληθινό αριστούργημα.
Αλέξανδρος Μιλκίδης