Δεν υπάρχει περίπτωση να μην προσέξατε το βομβαρδισμό που δεχόμαστε εδώ και λίγες εβδομάδες από τα Μ.Μ.Ε. Όπου γυρνάς και όπου σταθείς, βλέπεις και ακούς Ντέιβιντ Μπόουι. Μια έκθεση (David Bowie Is) στο V&A του Λονδίνου για την οποία μιλάει όλος ο πλανήτης, μια διαφήμιση κινητού τηλεφώνου-πραγματική έκρηξη ήχου και χρώματος με το ιδανικό soundtrack (Sound and Vision), ένα κλιπ στο YouTube με την εξωφρενικά υπέροχη διασκευή του ίδιου τραγουδιού από τον Beck, η προβολή του καινούργιου του βίντεο-κλιπ Where are we now? από τα δελτία ειδήσεων και φυσικά η κυκλοφορία του καινούργιου του άλμπουμ μετά από 10 χρόνια απουσίας.
Σε περίπτωση που μόλις προσγειωθήκατε στον πλανήτη Γη, θα ήθελα να σας ενημερώσω ότι μιλάμε για τον άνθρωπο που από το 1967 δεν σταμάτησε να ανακαλύπτει, να πειραματίζεται, να δημιουργεί γενικότερα τέχνη. Για όποιον ασχολείται έστω και στο ελάχιστο με τη μουσική, ο Μπόουι είναι σταθερή αξία. Οι εγκυκλοπαίδειες, τα βιβλία, οι ταινίες και τα άπειρα άρθρα που έχουν γραφτεί για πάρτη του, είναι καλές πηγές για όποιον θέλει να εμβαθύνει στην αξία του έργου του.
Η Επόμενη Μέρα του Μπόουι, είναι ένας απρόσμενος δίσκος, γεμάτος νεύρο και δύναμη. Πολύ ροκ και πολύ επιθετικός. Το πρώτο, αποπροσανατολιστικό, υποτονικό και βαρετό σινγκλ θόλωσε τα νερά. Το The stars (are out tonight) που ακολούθησε, έκανε το ακριβώς αντίθετο: ρυθμός, ένταση και έμπνευση. Ο δίσκος είναι γεμάτος από τρίλεπτα τραγούδια που φανερώνουν τη δημιουργικότητα, την ορμή και την ασταμάτητη αναζήτηση του Μπόουι. Ξεχωρίζω τα Dirty Boys, Next Day, Boss of Me, (You will) Set the World on Fire, για το ροκ του χαρακτήρα τους, αναγνωρίζοντας όμως την ισορροπία και την δυναμική των υπολοίπων κομματιών.
Στο εξώφυλλο βλέπουμε ένα άλλο… εξώφυλλο, το Heroes του 1977, όπου η λέξη διαγράφεται, το ονοματεπώνυμο παραμένει, ενώ το υπόλοιπο καλύπτεται από ένα λευκό τετράγωνο. Μπορούσαμε να γίνουμε ήρωες για μια μέρα, ήρθε όμως η επόμενη. Πού βρισκόμαστε; Μπερδεμένοι, αλλά πάντα επίκαιροι, όπως ο Μπόουι…
Σοφία Μελικίδου