Τόπος, η σημερινή Ρουμανία, αλλά θα μπορούσε άνετα να είναι ο δικός μας.
Ήρωες, ένας έντιμος γιατρός και η οικογένεια του, όμως θα μπορούσε ωραιότατα να είμαστε εμείς, η προβληματική μας οικογένεια και η κόρη μας που δίνει Πανελλήνιες.
Θα μπορούσε μια χαρά να αφορά τη δική μας ασφυκτική ζωή, μοιρασμένη ανάμεσα στον κυνισμό και την απελπισία. Υπήρξαμε ιδεαλιστές στα νιάτα μας, τώρα δεν έμειναν και πολλά να πιστέψουμε, γύρω μας η διαφθορά έγινε ο κανόνας, εμείς όμως κάνουμε τη δουλειά μας έντιμα και θέλουμε το καλύτερο για τα παιδιά μας. Να φύγουν απ’ αυτόν τον ”κωλότοπο”, να σπουδάσουν και να ζήσουν στο εξωτερικό, κι αν γι’ αυτό πρέπει να κάνουμε κάποιες ηθικές εκπτώσεις, δεν πειράζει, για το μέλλον τους τις κάνουμε. Μόνο που εκείνα, αυτά τα σημερινά τα σιωπηλά, απολιτικά και ”αφασικά” παιδιά, θέλουν και μπορούν, χωρίς εμάς, χωρίς τις δικές μας διαψεύσεις και αγκυλώσεις, να προχωρήσουν, να κάνουν τις δικές τους επιλογές – κι αυτό είναι η ελπίδα.
Ρεαλιστικό, στιβαρό σενάριο – όπως το συνηθίζει άλλωστε ο Μουνγκίου ( ”4 μήνες, 2 εβδομάδες και 2 μέρες” ”Πέρα απ τους λόφους”) – εξαιρετικά δομημένοι χαρακτήρες, λιτή σκηνοθεσία με διαρκή μονοπλάνα, σ αυτήν την χαμηλών τόνων ταινία που συνυφαίνει έξοχα τον ατομικό με τον συλλογικό παράγοντα σε μια διαρκή αλληλεξάρτηση.
Γιούλη Ζαχαρίου