Η πιο σκοτεινή ώρα
Darkest Hour
Βαθμολογία: 5/5
Ιστορική ταινία αγγλικής παραγωγής 2017
Σκηνοθεσία: Joe Wright
Πρωταγωνιστούν: Gary Oldman, Lily James, Kristin Scott Thomas, Ben Mendelsohn κ.α.
Υπόθεση: Τις πρώτες ημέρες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο νεοδιοριζόμενος Βρετανός Πρωθυπουργός Winston Churchill καλείται να αποφασίσει αν θα συνθηκολογήσει με τον εχθρό (Χίτλερ) ή αν θα πολεμήσει εναντίον του.
Είναι γεγονός ότι η κινηματογραφική μεταφορά ιστορικών γεγονότων και προσωπικοτήτων που ενέχονται σε αυτά καθίσταται συχνά παρεξηγήσιμη, είτε γιατί διαστρεβλώνεται η ιστορία, είτε γιατί οι κινηματογραφικοί ενσαρκωτές δείχνουν αδύναμοι μπροστά στους αληθινούς χαρακτήρες, είτε γιατί η ίδια η ιστορία εξελίσσεται σε βαρετή, καθότι εμπεριέχει πολλές λεπτομέρειες από μία άλλη εποχή που τόσα χρόνια μετά δεν μπορεί κάποιος να κατανοήσει σε βάθος. Όχι όμως σε αυτή την ταινία, η οποία αναπαριστώντας μία από τις πιο δύσκολες ιστορικές περιόδους, καταφέρνει χάρη στην εξαιρετική πένα του Anthony McCarten όχι μόνο να παρασύρει τους θεατές στην αγωνία της εξέλιξης (ακόμη και αν πλέον για την πλειοψηφία των θεατών είναι γνωστή), αλλά και να παρουσιάσει ένα ολοκληρωμένο καμβά της προσωπικότητας του ήρωα της. Ο Gary Oldman, ο οποίος διαθέτει το μαγικό χάρισμα να μεταμορφώνεται σε κάθε ταινία του τόσο ερμηνευτικά, όσο και εμφανισιακά (σε σημείο που σε πολλές ταινίες είναι δύσκολα αναγνωρίσιμός) μεταμορφώνεται στο χαρακτήρα του Winston Churchill ολοκληρωτικά. Με προσοχή στη λεπτομέρεια κάθε κίνησης, στην άρθρωση του, στο βλέμμα δίνει για πολλοστή φορά ένα αψεγάδιαστο δείγμα υποκριτικής δεινότητας, χωρίς να υποπέσει στο λάθος της καρικατούρας.[wp_ad_camp_1]
Η ταινία έχει ήδη προταθεί στα Οσκαρς στις κατηγορίες καλύτερης ταινίας, α’ ανδρικού ρόλου, καλλιτεχνικής διεύθυνσης, φωτογραφίας, μακιγιάζ, κοστούμια κ.α. Επί της ουσίας, ο Gary Oldman, που πιστεύουμε ότι θα λάβει το Όσκαρ και για τον οποίο αυτή είναι η 2η υποψηφιότητα μετά την ταινία Κι ο Κλήρος Έπεσε στον Σμάιλι (Tinker Tailor Soldier Spy, 2011), είναι ο βασικός λόγος για να δει κάποιος αυτή την ταινία και το κίνητρο για να ανακαλύψει πολύ περισσότερα καθώς τη βλέπει. Καθώς η ταινία αυτή πιο επίκαιρη από ποτέ, αποτελεί μάθημα γενναιότητας και παραδειγματισμού. Πόσοι ανόητοι ξερόλες, από την ασφάλεια του καναπέ τους, καταφεύγουν στην απαρίθμηση λεπτομερειών για να προσάψουν ενίοτε ανυπόστατες κατηγορίες σε ιστορικές φυσιογνωμίες, παραβλέποντας τη γενναιότητα με την οποία αυτά τα ιστορικά πρόσωπα αντιμετώπισαν τις πιο δύσκολες στιγμές της ιστορίας του τόπου τους. Πόσοι αρνούνται να συλλάβουν τον επικείμενο κίνδυνο απώλειας ταυτότητας που ένας συμβιβασμός σε καιρό πολέμου μπορεί να επιφέρει. Από τον ίδιο τον Churchill μέχρι τους απλούς βρετανούς πολίτες στο βαγόνι του μετρό, η απάντηση σε διλήμματα πολέμου ή ειρήνης, αποτελεί μονόδρομο και δίνεται τόσο φυσικά και αυθόρμητα, προκαλώντας συγκίνηση στους θεατές: οφείλεις να υπερασπίζεσαι μέχρι θανάτου την Πατρίδα για τη δική σου ύπαρξη, για τις στάχτες των προγόνων σου, για τους ναούς των Θεών σου. Στο τέλος της ταινίας και πίσω από την πλαστή ασφάλεια της προσωπικής μας άνεσης καλούμαστε να αναλογιστούμε την ανυπαρξία της λογικής εκείνων που βάζουν το προσωπικό τους συμφέρον πάνω από εκείνο της Πατρίδος τους, τόσο επιπόλαια και πλεονεκτικά. Και αν θα έπρεπε να φέρουμε την Ιστορία στο σήμερα και χωροταξικά στην Ελλάδα, πόσο έτοιμος είναι καθένας από εμάς να αποδεχτεί τις οδυνηρές συνέπειες που μπορεί να επιφέρει ένας πλάγιος συμβιβασμός ονοματισμού κράτους.
ΕΥΤΥΧΙΑ Χ. ΚΟΚΚΙΝΗ[wp_ad_camp_1]