Παρά το γεγονός ότι εκ πρώτης όψεως ο τίτλος σε προδιαθέτει για βιογραφία της Τζάκι Κέννεντι , η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για μία αποσπασματική απεικόνιση μίας σύντομης και μελανής περιόδου της ζωής της, αυτής της δολοφονίας του συζύγου της μπροστά της και επικεντρώνεται στον τρόπο που χειρίστηκε την όλη κατάσταση τις επόμενες ημέρες, λαμβανομένης της ψυχολογικής της κατάστασης. Εκ πρώτης όψεως, φαντάζει αποθαρρυντικό, όμως στη συνέχεια για όποιον μπει στη διαδικασία να δει την ταινία είναι μια εξαιρετική και πολυδιάστατη εμπειρία.
Αφενός, μπορεί να ανοίγει μία πόρτα στην κλειδαρότρυπα της προσωπικής της ζωής, αυτό όμως γίνεται με καθαρά διακριτικό τρόπο και κυρίως εστιάζει στο πως οι άνθρωποι σε προνομιούχα θέση οικονομικά ή κοινωνικά, βρίσκονται αντιμέτωποι με καταστάσεις δύσκολες, οι οποίες απαιτούν ειδικό χειρισμό πρωτίστως λόγω υπερέκθεσης τους στα φώτα της δημοσιότητας. Όμως και μόνο λόγω της υπερέκθεσης τους αυτής, μέσα από ταινίες σαν αυτή μπορείς να διαπιστώσεις πόσο ευάλωτοι είναι επί της ουσίας.
Αφετέρου, η ίδια η ταινία προσφέρεται για επιπλέον ψυχολογική ανάλυση, καθώς μέσα από την πρώτη συνέντευξη μετά το θάνατο του συζύγου της και την εξομολογητική κουβέντα που δίνει σε κάποιον ιερέα, γίνεται αναφορά – μεταξύ άλλων – στο Κάμελοτ, το κέντρο εξουσίας του Βασιλιά Αρθούρου στη Μεσαιωνική περίοδο, σαν κάτι ιδεατό, το οποίο μπορούσε να αναβιώσει ο σύζυγος της. Κάποια στιγμή, η ίδια το συνδέει με το ότι οι χάρτινοι ήρωες είναι περισσότερο κοντά σε κάποιον ακόμη και από την οικογένεια του. Αυτό από μόνο του καταδεικνύει όλη την απελπισία και εσωτερική μοναξιά της ηρωίδας και μπορεί να προσφέρει τόπο για ψυχανάλυση σε προσωπικό επίπεδο καθενός μας, καθώς όσα αναφέρει θα μπορούσαν να απεικονίσουν και τη δική μας ανάγκη για κάποια στήριξη σε στιγμές κάθε είδους απώλειας.
Επιπλέον, η ταινία αναδεικνύει την αξιοπρόσεκτη ερμηνεία της Natalie Portman, αν και συχνά μοιάζει έτοιμη να παγιδευτεί στην καρικατούρα της μίμησης και ίσως είναι ένας από τους λόγους που αποδυναμώνει την υποψηφιότητα της για όσκαρ ερμηνείας, κυρίως λόγω της ύπαρξης των Isabelle Huppert και Emma Stone στην ίδια κατηγορία. Με δύο ακόμη υποψηφιότητες στα Όσκαρ στις κατηγορίες των κοστουμιών και της μουσικής, δείχνει ίσως πιθανότερη – αν κ ο τυφώνας Lalaland μπορεί να σαρώσει στο πέρασμα του κ αυτές τις κατηγορίες – αυτή της μουσικής, καθώς μέσα από τις σιωπές στην ερμηνεία της Portman(ειδικά στη στιγμή που η Natalie Portman καθαρίζει τα αίματα του συζύγου της από το πρόσωπο της), η μουσική παίζει καταλυτικό ρόλο με τις μικρές στάσεις και την ενδυνάμωση του ήχου.
Ανακεφαλαιώνοντας, η ταινία αφορά όλους εκείνους που επιζητούν στην ίδια την Ιστορία μία προσωπική πινελιά ανάλυσης μακριά από την εύκολη παράθεση γεγονότων ή συμπερασμάτων, καθότι η αλήθεια δεν είναι μία υπόθεση καθαρά μονοδιάστατη και δη επιφανειακή.
ΕΥΤΥΧΙΑ Χ. ΚΟΚΚΙΝΗ
Jackie
Δράμα αμερικανικής παραγωγής 2016
Σκηνοθεσία: Pablo Larrain
Σενάριο: Noah Oppenheim
Πρωταγωνιστούν: Natalie Portman, Peter Sarsgaard, Greta Gerwig κ.α.
Υπόθεση: Οι μέρες από τη δολοφονία του Κέννεντι μέχρι και λίγο μετά την κηδεία του μέσα από τη ματιά της συζύγου του Τζάκι, κυρίως ως προς τον τρόπο που βίωσε την όλη κατάσταση με την εξωτερική συμπεριφορά της και τις σκέψεις της.