ΜΕΤΑ ΤΗ ΛΟΥΤΣΙΑ
(DESPUES DE LUCIA/AFTER LUCIA)
Σκηνοθεσία: Μισέλ Φράνκο
Παίζουν: Τέσα Ία, Γκονζάλο Βέγκα τζούνιορ, Ταμάρα Γιάζμπεκ, Ερνάν Μεντόζα.
Διάρκεια: 93′
ΒΑΚΟΥΡΑ 1 (4η εβδομάδα)
Κάτι που πρέπει να αναγνωρίσουμε στον λατινοαμερικάνικο κινηματογράφο είναι η ικανότητά του να εκφράζεται ως ένα εκκρεμές που σταθμεύει σε δυο ακραίες θέσεις. Στη μια θέση, την αλαφροΐσκιωτη, βρίσκουμε τον άλλον κόσμο να εισβάλει στο δικό μας, αποδίδοντας τη δικαιοσύνη του. Στη δεύτερη, τη ρεαλιστική, έχουμε την ίδια την πραγματικότητα, να αποδεικνύεται τρομακτικότερη από το θάνατο και να φέρνει στην επιφάνεια τα πιο καλά κρυμμένα πάθη και απωθημένα. Στο «Μετά τη Λουτσία» ο Μεξικανός Μικέλ Φράνκο επιλέγει με επιτυχία το δεύτερο άκρο.
Μετά το θάνατο της συζύγου του σε τροχαίο ο Ρομπέρτο και η κόρη του, Αλεχάντρα, αφήνουν το Πουέρτο Βαγιάρτα και μετακομίζουν στην Πόλη του Μεξικού, σε μια προσπάθεια να ξεκινήσουν τη ζωή τους από την αρχή. Ο ίδιος, μηρυκάζοντας το πένθος του, καταλήγει δέσμιος του εαυτού του, ενώ η Αλεχάντρα βρίσκει καταφύγιο σε επικίνδυνες παρέες και καταστροφικές συνήθειες. Σύντομα, έρχεται και αντιμέτωπη με την τραμπούκικη βία των παιδιών του σχολείου της.
Θα ήταν κλισέ, να εστιάσουμε απλά στην αναζήτηση των όποιων αιτίων πίσω από το παραπάνω δράμα. Θα μπορούσαμε να συζητάμε επί ώρες για τις συνέπειες του θανάτου της μητέρας, την απομάκρυνση του πατέρα από την κόρη ή τις «κακές παρέες». Προτιμότερο, όμως, θα ήταν να αντιμετωπίσουμε την ταινία σαν μια ωμή έκθεση των ακροτήτων που συχνά επιλέγουμε ως άνθρωποι. Υπό αυτό το πρίσμα, το «Μετά τη Λουτσία» είναι ένας καθρέφτης. Κάποιοι βλέπουμε σε αυτόν τη θλιβερή δυστυχία που προβάλλουμε στους άλλους μέσα από πράξεις και συμπεριφορές. Άλλοι βλέπουμε τη βία με την οποία ήρθαμε αντιμέτωποι και σε μεγάλο βαθμό ανακυκλώσαμε. Αλλού το λένε σαμσάρα, εδώ το λέμε φαύλο κύκλο.
Αξιολόγηση: **** (4)
Πέτρος Θεοδωρίδης