MARGIN-CALL

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ του Tζ. Σ. Κάντορ

(MARGIN CALL)
Σκηνοθεσία: Tζ. Σ. Κάντορ
Παίζουν: Κέβιν Σπέισι, Πολ Μπέτανι, Τζέρεμι Άιρονς, Ζάκαρι Κουίντο, Ντέμι Μουρ, Στάνλεϊ Τούτσι, Μαίρη ΜακΝτόνελ, Σάιμον Μπέικερ
Διάρκεια: 107’

Αξιολόγηση: ****

MARGIN-CALL

Μετά το «Αι ειδοί του Μαρτίου» του Κλούνεϊ για την ύπαρξη ή μη ηθικής στην πολιτική έχουμε άλλο ένα φιλμ που καταπιάνεται μ’ ένα θέμα που μαστίζει τη δυτική κοινωνία: την τελευταία οικονομική κρίση. Ένα από τα πιο ελπιδοφόρα σκηνοθετικά ντεμπούτα των τελευταίων ετών, το φιλμ του Τζ. Σ. Κάντορ ακολουθώντας περίτεχνα την κοινωνική διαύγεια του «Up in the Air», κυλά σαν 24ωρη ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια του καπιταλισμού. Αγκαζάροντας φόρμα και ρυθμό ευφυούς θρίλερ που στα σπλάχνα του κρύβει μια ενδελεχή μελέτη χαρακτήρων, ο δημιουργός αφηγείται 24 δραματικές ώρες σε έναν αμερικανικό επενδυτικό κολοσσό στις αρχές της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, το 2008. Ένας νέος αναλυτής της εταιρίας ανακαλύπτει ένα λάθος στη θεμελιώδη εξίσωση του συστήματος οι επιπτώσεις του οποίου απειλούν με κατάρρευση ολόκληρο το παγκόσμιο οικονομικό στερέωμα.

Με διεισδυτική αφήγηση, ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος, αξιοποιώντας στο έπακρο την 40χρονη εμπειρία εργασίας του πατέρα του στη Merill Lynch, χτίζει σταδιακά τους χαρακτήρες του, περιγράφοντας με απρόσμενα κατανοητό τρόπο τι συνέβη τη μοιραία νύχτα προ της έναρξης της συνεδρίασης της Wall Street, το «μεγάλο ξεπούλημα» δηλαδή που θα καταγραφόταν ως κραχ στον παγκόσμιο οικονομικό χάρτη (πηγή έμπνευσης του φιλμ αποτελεί η πραγματική ιστορία της Lehman Brothers που κατέρρευσε το 2008). Ξεκινώντας από τους χαμηλόμισθους και ανεβαίνοντας σταδιακά μέχρι τον Διευθύνοντα Σύμβουλο της εταιρείας, το φιλμ αποτελεί μια διατριβή πάνω στη δεοντολογία (;) της αγοράς. Οι θορυβώδεις σιωπές ανάμεσα σε πομπώδη φιλοσοφικά σλόγκαν (Γίνε πρώτος. Γίνε πιο έξυπνος. Ή κλέψε.) και σε αποκαλυπτικούς αμοραλιστικούς διαλόγους αποδεικνύονται καταλύτες ώστε το φιλμ να ισορροπήσει στα όρια μεταξύ της ηθικής και του συμφέροντος. Αναδεικνύουν την κανιβαλιστική λογική ότι τα λεφτά πρέπει να παραμείνουν στους ισχυρούς, πάση θυσία, με οποιοδήποτε μέσο και τίμημα. Με ανθρωποθυσία. Συσσωρευμένα χρηματιστηριακά τοξικά απόβλητα βουτηγμένα στην απληστία των αφεντικών δημιούργησαν μια φούσκα που κάποια στιγμή μοιραία θα έσκαγε – όπως και έγινε.

Το «Margin Call» τελικά θριαμβεύει, καταλήγοντας σε ένα λυτρωτικό, ευρηματικό και εξόχως συμβολικό φινάλε (ανίατη ασθένεια σκύλου – μολυσμένη παγκόσμια οικονομία), αγκιστρωμένο πολύπλευρα σε μια εκ των έσω εξέταση του νεκροζώντανου πτώματος του καπιταλισμού… Λίγο είναι;

Πέτρος Αλμπάνης