Mute Records
Σε αυτό το φύλλο παίρνουμε αφορμή από τα Όσκαρ και ασχολούμαστε με το soundtrack που έπρεπε να κερδίσει φέτος -άσχετα που δεν ήταν καν υποψήφιο! Πρόκειται για τη δεύτερη συνεργασία της μουσικής ιδιοφυΐας που λέγεται Τρεντ Ρέζνορ και του παραγωγού Άτικους Ρος με τον sui generis σκηνοθέτη Ντέιβιντ Φίντσερ. Πραγματικά εύχομαι να έχει εγκαθιδρυθεί μεταξύ τους μόνιμα πια μια συνεργασία τύπου Λιντς-Μπανταλαμέντι, Μπάρτον-Έλφμαν και Αρονόφσκι-Μανσέλ. Το σινεμά του Φίντσερ, βλέπετε, μοιράζεται τον ίδιο πυρήνα με τη μουσική των Nine Inch Nails: εμμονή στη λεπτομέρεια, χρήση της τεχνολογίας στο μέγιστο βαθμό, θεματική η ανθρώπινη φθορά και οι κρυμμένες ενοχές, άψογη ισορροπία ανάμεσα στο καλλιτεχνικό και στο εμπορικό.
Τρεις ώρες μουσικής, τριάντα επτά ορχηστρικά κομμάτια και δυο διασκευές -μία για την αρχή και μία για το τέλος της ταινίας. Για την αρχή, το Immigrant song των Led Zeppelin, ερμηνευμένο από τον Ρέζνορ και την Κάρεν Όου των Yeah Yeah Yeahs: οργασμικό, κολασμένο, βιτριολικό -το «φαίνεσθαι» της Λίσμπετ Σαλάντερ. Για το τέλος, το Is your love strong enough? του Μπράιαν Φέρι, από το side project των συνθετών και της γυναίκας του Ρέζνορ, Μάρικουιν Μάαντιγκ: τρυφερό, παραδομένο, ευαίσθητο -το «είναι» της Λίσμπετ Σαλάντερ. Οι συνθέτες επαναδημιουργούν ηχητικά τον κόσμο που δημιούργησε ο Λάρσον στο βιβλίο του και οπτικοποίησε ο Φίντσερ στην ταινία του, με ένα μεταλλικό στρώμα βιομηχανικών μελωδιών, ορισμό της κινηματογραφικής μουσικής του 21ου αιώνα.
Σκοτεινό, έντονο, με πολλά ηλεκτρονικά, παγωμένα στοιχεία και πληθώρα ακουστικών, τρυφερών στιγμών. Υποβλητικό, αγχώδες, εφιαλτικό, χειμωνιάτικο. Κάτι κρύβεται μέσα στο χιόνι. Και θα αποκαλυφθεί στο λιώσιμο…
Μαριάννα Βασιλείου