Ιστορίες που ίσως έχουν συμβεί
INNER EAR
Θα το πω κι ας πέσετε να με φάτε: πάντα προτιμούσα τα Ξύλινα Σπαθιά και τον Παυλίδη από τους Τρύπες και τον Γιάννη Αγγελάκα και σε σχετικό hashtag στο twitter είχα υποστηρίξει ότι «reunion Ξύλινα Σπαθιά > reunion Smiths». Φαντάζομαι ότι ένας βασικός λόγος είναι ότι όλη η εφηβεία μου και ο πρώτος μου μεγάλος έρωτας ήταν το οριακό Μια ματιά σαν βροχή, ένα άλμπουμ που ανήκει ασυζητητί στα καλύτερα του πολύπαθου ελληνικού ροκ. Άλλωστε μεγάλωσα και διαμόρφωσα χαρακτήρα μαθαίνοντας ότι της αγάπης η ντόπα είναι η πρώτη και βλέποντας αναμμένες καρδιές στην καταιγίδα μιας φοβερής σιωπής.
Με όλα αυτά στο μυαλό μου, παρακολουθώντας την πορεία του Παυλίδη με τους B-Movies, διαπιστώνω ότι τα τελευταία χρόνια ακολουθεί έναν πιο λυρικό και ώριμο δρόμο. Και ότι οι Ιστορίες που ίσως έχουν συμβεί έχουν ήδη αποκτήσει μια θέση ανάμεσα στις καλύτερες δουλειές του. Κι αυτό για δυο λόγους. Αφ’ ενός γιατί αποφεύγει (εσκεμμένα, πιστεύω) να αναλωθεί σε κραυγές και καταγγελίες για την κρίση που μας πνίγει και για την καταστολή που μας επιβάλλεται από παντού. Δεν το χρειάζεται αυτό ο Παυλίδης -οι κεραίες ενός πραγματικά ευαίσθητου ανθρώπου μπορούν να περιγράψουν την όλη κατάσταση με δυο στίχους για κλέφτες και αστυνόμους που τόσο μισιούνται πια που δεν αντέχουνε να ζουν οι μεν από τους δε ξεχωριστά. Και αφ’ ετέρου γιατί η μουσική του και οι στίχοι του παραμένουν υπέροχα ποιητικοί, εκφράζοντας τη μαγεία που πηγάζει από απλές καθημερινές ιστορίες: Θα μ’ αγκαλιάζεις κι εγώ θα κάνω πως δε φοβάμαι πια τίποτα. Έστω για ένα λεπτό!
Μαριάννα Βασιλείου