Σκηνοθεσία: Γκας Βαν Σαντ
Παίζουν: Χένρι Χόπερ, Μία Γουασικόφσκα, Ρίο Κάσε, Τζέιν Άνταμς
Διάρκεια: 91’
Αξιολόγηση: **
Η Άναμπελ Κότον είναι μια όμορφη και γοητευτική ασθενής που πάσχει από καρκίνο σε τελικό στάδιο, με βαθιά αγάπη για τη ζωή και τον φυσικό κόσμο. Ο Ίνοχ Μπρι είναι ένας νέος που έχει παρατήσει τη ζωή μετά από το θάνατο των γονιών του σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Όταν οι δυο τους συναντιούνται σε μια κηδεία, ανακαλύπτουν ότι έχουν απρόσμενα πολλές κοινές εμπειρίες από τον κόσμο. Μαθαίνοντας για τον επικείμενο θάνατο της Άναμπελ, ο Ίνοχ προσφέρεται να την βοηθήσει να αντιμετωπίσει τις τελευταίες της μέρες…
Το ζήτημα πλέον με τον Γκας Βαν Σαντ είναι ότι η σκηνοθετική μανιέρα του αρχίζει και κουράζει γιατί στερείται περιεχομένου. Χωρίς να είναι απαραίτητα κακό όταν ένας σκηνοθέτης παγιώνει το στυλ του και πατάει πάνω σε αυτό, έχοντας βέβαια και τις μικρές mainstream εκλάμψεις του (πχ «Milk»), εντούτοις η έλλειψη ουσίας (ή και ιστορίας) το κάνει αυτομάτως ανιαρό.
Στο «Restless», μια ταινία για το θάνατο, η σκοτεινιά, η μιζέρια, και οι μαύρες σκέψεις των νέων κυριαρχούν και πάλι, διαθέτοντας βέβαια και τη συν αυτώ αισιόδοξη νότα, παρά το γεγονός ότι έχουν επαναληφθεί στο «Last Days», το «Paranoid Park» και το «Gerry».
Στο ίδιο τέμπο, με τους σκηνοθετικούς χρόνους παρόμοιους, και τη ματιά του να βρίσκεται από κοινή οπτική γωνία, ο Βαν Σαντ αφηγείται εντέλει μια ιστορία γρήγορης ενηλικίωσης, που το τέλος της σε αφήνει μετέωρο. Ε, και; Τι είδα τώρα, θα αναρωτηθείς στα σίγουρα.
Εν γένει, ο Αμερικανός σκηνοθέτης δεν σου αφηγείται κάτι το καινούριο, ενώ αυτό που κάνει δεν είναι καν ελκυστικό όπως συμβαίνει στις αλεν-ικές δημιουργίες των τελευταίων ετών. Κάτι που φυσικά θα σε αφήσει αδιάφορο αν όχι και παντελώς βαριεστημένο.
Νέστορας Πουλάκος