Ποίηση (εκδόσεις Γαβριηλίδης 2009, 90σελ.)
Ο γνωστός κριτικός και σινε-δημοσιογράφος Δημήτρης Χαρίτος δεν είναι μόνο γλυκομίλητος θυμόσοφος, είναι και (ευ)δόκιμος ποιητής. Αυτή είναι η τέταρτη συλλογή του που κυκλοφορεί μετά από κυοφορία 30 χρόνων. Έχουν προηγηθεί οι Μανδραγόρες (1980), οι Περιπέτειες με τον ήλιο, τη θάλασσα και τον έρωτα (1961) και η Ιστορία του Απρίλη (1955).
Ο τίτλος εδώ μας προϊδεάζει για το γεμάτο μνήμες και έρωτες πληθωρικό περιεχόμενο: 55 ποιήματα κι ένα πεζοποίημα μετά τον ερωτηματικό Επίλογο;. Είναι άραγε τυχαίο που ανοίγει και κλείνει τον χορό με τις συγκινησιακά φορτισμένες εικόνες από τις μουσικές του Στέλιου (Μαντουμπάλα) και του Μάρκου (Τα κολεόπτερα διανοούνται); –Συνήθως Largo κι Adagio λησμονημένα… είναι. Ωστόσο η γνωστή και δεδηλωμένη του αγάπη για τον κινηματογράφο βρίσκει καταφύγιο σε αρκετούς στίχους (Σινέ Αρίων, Ταμίας σε πορνοσινεμά, Ξένια, Ντοκυμαντέρ για μια απόπειρα αυτοκτονίας, Υμέναιοι στη βιτρίνα, Γιατί εγώ είμαι με τους δολοφόνους).
Στα ενδότερα ταξιδεύουμε και διαβάζουμε μεγάλη ποικιλία μορφών και περιεχομένου: επίγραμμα, επίκληση, χρησμός, θρήνος, επιθαλάμιο, προσευχή, ερωτικό, σονέτο, χαϊκού, ωδή, τρίλιζα. Υπάρχουν αναφορές σε πρόσωπα και τόπους της ιστορικής του μνήμης (Μαριάνθη Τυράννου, Στο κάστρο του Λεπάντε, Λευκωσία 1974-1994, Γεράσαμε Σταύρο, Ο ζωγράφος της ορθοδοξίας και ο όσιος καραβομαραγκός), κάπου αναδύεται σοκαριστική η καθημερινότητα (Απροσδόκητο, Το θρόισμα, Πρωί-πρωί, Το πρεζόνι), κάπου αλλού ελλοχεύει το μεταφυσικό (Τα διάκενα του χρόνου, Femina, Ο ισορροπιστής, Ο ταχυδακτυλουργός, Δεκέμβρης) ή απλά χαίρεται ένα “καλοκαίρι ζεστό όπως η ζήλια” (Σαντορίνη, Θερινές διακοπές, Τρόποι της μνήμης).
Αλιεύοντας λέξεις (σποδός, καρμινί, κουρασάνι, γυαλενάκια, σμυρνάκια, σπιλιάδες, χλομοθώρες), εκφράσεις (γαμημένοι γάμοι, θεσπέσιες νύμφες, υποτονθόρυσε ο ασκητής) ή φράσεις (… η σάρκα της μουσικής με τους χυμούς της…, σκέτη ψυχή είμαι…) και έχοντας υπόψη ότι “ποίηση είναι το απόσταγμα κάθε ανθρώπινης δραστηριότητας, κάθε τρόπου και μορφής δημιουργίας” μπορώ να “ισχυριστώ ότι η γραπτή ποίηση είναι η πιο αριστοκρατική μορφή τέχνης” και ότι ο κύριος Χαρίτος είναι ένας συνωμότης της ηδονής και του θανάτου.
Κώστας Καρδερίνης