Η Έφη Σταμούλη, η οποία αυτή την περίοδο ερμηνεύει τον πολύ δύσκολο και απαιτητικό ρόλο της υπηρέτριας-αφηγήτριας Νέλυ στην εξαιρετική παράσταση «Ανεμοδαρμένα Ύψη» που σκηνοθετεί ο Γιάννης Καλαβριανός για το ΚΘΒΕ στο Θέατρο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, απάντησε στις ερωτήσεις του «φιλμ νουάρ» και της Δελίνας Βασιλειάδη.
Δελίνα Βασιλειάδη: Καλησπέρα σας κ. Σταμούλη. Μιλήστε μας για εσάς. Για τις σπουδές σας, τις εμπειρίες σας στο θέατρο. Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με την τέχνη και το θέατρο;
Έφη Σταμούλη: Καλησπέρα. Από μικρό παιδί, για έναν ανεξήγητο λόγο, έλεγα πως θα γίνω ηθοποιός. Ίσως το οφείλω στη θεατρόφιλη γιαγιά μου που μ’ έπαιρνε μαζί της στο θέατρο και στο σινεμά από τότε που δεν καταλάβαινα ακόμα τίποτα. Τελείωσα τη Δραματική Σχολή του ΚΘΒΕ και ένα χρόνο μετά, το 1979, μια ομάδα συμμαθητών απ’ τη Σχολή μαζί με τον Νικηφόρο Παπανδρέου, ιδρύσαμε την Πειραματική Σκηνή της “Τέχνης”. Έτσι ξεκίνησε μια περιπέτεια που κράτησε 35 χρόνια. Πάνω από 130 έργα, πολλοί ρόλοι, μεγάλοι και μικροί, κλασικοί και σύγχρονοι, πολύτιμοι συνεργάτες που οι περισσότεροι έγιναν φίλοι, μια ολόκληρη ζωή στο θέατρο.
Δ.Β.: «Ανεμοδαρμένα Ύψη».
Έ.Σ.: Μια καταραμένη ιστορία αγάπης που οδηγεί στην καταστροφή δυο ολόκληρα σπίτια. Έρωτας, εξουσία, ταξικές διαφορές, ταπεινώσεις, εκδίκηση, πάθη του 18ου αιώνα που μας ακολουθούν μέχρι σήμερα και που δε θα πάψουν ποτέ να συντροφεύουν τους ανθρώπους. Ένα μεγαλειώδες μυθιστόρημα, ρηξικέλευθο για την εποχή του, με χαρακτήρες σκοτεινούς και πολύπλοκους, που κραυγάζουν για έρωτα, καταστρέφουν και καταστρέφονται.
»Μια μεγάλη “χορογραφία ατακών” χαρακτήρισε ο Γιάννης Καλαβριανός την παράσταση και νομίζω πως έχει δίκιο. Με οδηγό την εξαιρετική, ομολογουμένως, διασκευή που έκανε, σχεδιάσαμε μια παράσταση βασισμένη στο ρυθμό, στην ακρίβεια της απόδοσης των, ούτως ή άλλως, πολύπλοκων όσο και αποσπασματικών σκηνών, στην αδιάκοπη εναλλαγή αφήγησης και δράσης. Νομίζω πως τα καταφέραμε.
Δ.Β.: Έτσι πιστεύω κι εγώ. Το θέατρο σήμερα στην Ελλάδα της κρίσης.
Έ.Σ.: Δύσκολο γι’ αυτούς που το κάνουν, ευεργετικό γι’ αυτούς που το παρακολουθούν. Από την άλλη, η πλήρης κατάργηση των θεατρικών επιχορηγήσεων, με το άλλοθι της κρίσης, πολύ γρήγορα θα δείξει τα ολέθρια αποτελέσματά της.
Δ.Β.: Υπάρχει κάποιος ρόλος-όνειρο που θα θέλατε να ερμηνεύσετε και ακόμα δεν έχει συμβεί;
Έ.Σ.: Είμαι χορτασμένη από ρόλους. Αυτό που μ’ ενδιαφέρει είναι ο σκηνοθέτης, οι υπόλοιποι συντελεστές, οι άλλοι ηθοποιοί. Το ανέβασμα ενός έργου απαιτεί πολύωρες καθημερινές συναντήσεις με μια ομάδα ανθρώπων. Αν δεν αισθάνεσαι καλά μαζί τους αυτό κάπου θα φανεί. Δε θέλω να πω πως αρκεί να είσαι με “καλή παρέα”, όχι. Αλλά η κοινή οπτική στα πράγματα είναι μεγάλη υπόθεση.
Δ.Β.: Και κάτι τελευταίο. Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Έ.Σ.: Μια ακόμα νομαδική εμφάνιση της Πειραματικής Σκηνής της “Τέχνης” με το «Τέλος του παιχνιδιού» του Μπέκετ σε σκηνοθεσία Γλυκερίας Καλαϊτζή στο θέατρο Τ.
Δ.Β.: Καλή επιτυχία και σας ευχαριστώ.