ΤΟ ΚΑΚΟ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΑΚΟ / (SECONDS APART)
Σκηνοθεσία: Αντόνιο Νέγκρετ
Παίζουν: Ορλάντο Τζόουνς, Έντμουντ Έντιν, Γκάρι Έντιν, Σαμάνθα Ντρόουκ
ΗΠΑ: 2011
Διάρκεια: 85′
Υπάρχει κάτι στους ομοζυγωτικούς διδύμους που συνάρπαζε πάντοτε τους κινηματογραφιστές και ιδιαίτερα τους δημιουργούς ταινιών τρόμου. Η απόλυτη ομοιότητα μεταξύ δύο ανθρώπων σε σημείο που να αδυνατεί να τους ξεχωρίσει κι η ίδια τους η μάνα, μπορεί να είναι κάτι ιδιαζόντως ανατριχιαστικό. Το ίδιο και ο ιδιαίτερος, συχνά μυστικός δεσμός που ίσως διατηρούν μεταξύ τους. Οι δίδυμοι παραβιάζουν μια σειρά από ταμπού: πρώτα-πρώτα την θεμελιώδη ιδέα ότι κάθε άνθρωπος οφείλει να είναι, αλλά και να φαίνεται μοναδικός. Ύστερα, ότι κάθε άνθρωπος οφείλει κάποια στιγμή να σπάει τον ομφάλιο λώρο που τον συνδέει με τους γονείς και τ’ αδέλφια του, να αποκτά τη δική του ιδιαίτερη ταυτότητα και τελικά να ξαναεντάσσεται μέσα στο κοινωνικό σύνολο μέσα από τη δημιουργία ενός νέου δεσμού, ερωτικού αυτή τη φορά, που οδηγεί με τη σειρά του σε μια νέα οικογένεια και ο κύκλος συνεχίζεται. Δεν είναι τυχαίο ότι η στερεοτυπική εικόνα που προώθησε ο κινηματογράφος του τρόμου για τους διδύμους και την οποία αναπαράγει πλήρως και η συγκεκριμένη ταινία, είναι αυτή δύο πανομοιότυπων παιδιών να κρατιούνται χέρι-χέρι. Αρκεί να θυμηθούμε τις ανατριχιαστικές δίδυμες στη «Λάμψη» του Κούμπρικ. Είναι παιδιά, ακριβώς γιατί τα δίδυμα δεν ενηλικιώνονται ποτέ, δεν αυτονομούνται ποτέ. Το δε χειροκράτημά τους συμβολίζει έναν άρρηκτο και συνάμα αλλόκοτο δεσμό, κάτι σαν τους σιαμαίους. Στο «Seconds Apart» όλη αυτή η προβληματική επανέρχεται υπό την μορφή ενός ψυχολογικού θρίλερ, πολύ σκοτεινού, επαρκώς ατμοσφαιρικού, που σέβεται τον θεατή, αλλά δεν έχει και να του προσφέρει τίποτε καινούριο. Πώς θα μπορούσε άλλωστε, όταν έχουν προηγηθεί κολοσσοί όπως όχι μόνον ο Κούμπρικ, αλλά και ο Κρόνενμπεργκ με τους θρυλικούς «Διχασμένους» του και ο Ντε Πάλμα, με τις «Αδελφές».
Η ιστορία αρχίζει σαν μια τυπική αμερικανική νεανική ταινία τρόμου: σε ένα φοιτητικό πάρτι, μια παρέα γοητευτικών νεαρών παίζει χαρτιά λέγοντας αστεία για γκόμενες. Ξαφνικά, θα βρεθούν υπό την επήρεια μιας μυστηριώδους δύναμης και θα πέσουν νεκροί σε ένα παιχνίδι ρωσικής ρουλέτας. Ο ντετέκτιβ Λάμπκιν, ο αστυνομικός που αναλαμβάνει τις έρευνες, αρχίζει να εγκαταλείπει την προφανή εκδοχή της αυτοκτονίας όταν θα ανακρίνει δύο δίδυμους συμφοιτητές τους, τον Τζόνα και τον Σεθ. Οι δυο τους είναι τελείως αποκομμένοι από τους υπόλοιπους φοιτητές, κάνουν παρέα αποκλειστικά μεταξύ τους, ντύνονται και φέρονται πανομοιότυπα, ενώ κυκλοφορούν διαρκώς με μια βιντεοκάμερα στο χέρι, αναφερόμενοι σε κάποιο «σχέδιο». Παρ’ όλη την αποκοτιά τους, ο Λάμπκιν, που κουβαλά τους δικούς του προσωπικούς δαίμονες, δεν καταφέρνει να εντοπίσει κανένα ενοχοποιητικό στοιχείο. Ενώ οι μυστήριες «αυτοκτονίες» συνεχίζονται, ο Λάμπκιν αρχίζει να ερευνά στο διαδίκτυο για τις ιδιαιτερότητες και τους δεσμούς των διδύμων… Τα πράγματα συνεχίζονται με σχετικά καλό αφηγηματικό ρυθμό μέσα σε ένα ιδιαίτερα μουντό και καταθλιπτικό περιβάλλον, τα συχνά φλασμπάκ και οι σκηνές ονείρου μας παραπέμπουν στην παλιά καλή ψυχαναλυτική παράδοση του θρίλερ («οι δαίμονες του παρελθόντος μας απελευθερώνονται μέσα από τα όνειρά μας»), οι απολύτως βάσιμες υποψίες μας περί της φύσης των διδύμων επαληθεύονται, ενώ το αρραγές τους μέτωπο έρχεται να διασπάσει το ερωτικό στοιχείο, με την κλασική μορφή της καινούριας, απελευθερωμένης, αλλά και αγαθής συμφοιτήτριας. Όλα κορυφώνονται σε ένα μάλλον υπέρ του δέοντος προβλέψιμο φινάλε, που δεν αφήνει αμφιβολίες κι απορίες να αιωρούνται και οι δίδυμοι ανάγονται έτσι στο κατεξοχήν σύμβολο της συναισθηματικής αναπηρίας και άρνησης ενσωμάτωσης στην κοινωνία. Οι ενοχές μιας ανεύθυνης και επιπόλαιης χρήσης της επιστήμης υποβόσκουν στο παρασκήνιο, μαζί με τις απαραίτητες γονεϊκές ενοχές και τις ενοχές του ντετέκτιβ Λάμπκιν, οι οποίες είναι άσχετες με την υπόθεση, αλλά κάθε μορφή ενοχής είναι δραματουργικά χρήσιμη σε τέτοιες περιπτώσεις. Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η παρουσία στον πρωταγωνιστικό ρόλο των πραγματικών διδύμων Έντμουντ και Γκάρι Έντιν, οι οποίοι τόσο με το παρουσιαστικό τους, όσο και με τις λεπτοδουλεμένες ερμηνείες τους προσδίδουν μια επιπρόσθετη διάσταση αληθοφάνειας, αλλά και βάθους στην ταινία.
Αξιολόγηση: **** (4)
Γράφει ο Άγγελος Γιάννου
videodrome@ymail.com
videodrome-filmnoir.blogspot.com