«Ψωμί – cd – ελευθερία» διάβασα κάπου στο διαδίκτυο και γέλασα… για να μην κλάψω! Όχι για την καθολική μας ξεφτίλα, όχι για την έκπτωση που έχει γίνει θεσμός ή για τη διεκδίκηση του αυτονόητου ούτε για την αυτοκρατορία του κέρδους που ντύνει την παιδεία μας κουρέλια…
Αυτά τα πήραμε χαμπάρι και ότι μπορούμε κάνουμε. Τα δάκρυά μου ήταν για τη Μαίρη, που κάθε χρόνο ντύναμε μαζί τα βιβλία της… και για την κουκουβάγια του Ο.Ε.Δ.Β. που ποια δεν θα’χει που να ξαποστάσει!
Και αν βιαστείτε να με πείτε γραφικά ρομαντική σας προλαβαίνω… Δεν είναι για τη μουσική μιας σελίδας που γυρνάει ούτε για τη μυρωδιά του χαρτιού και την υφή του στα ακροδάχτυλα, που θλίβομαι. Είναι που βλέπω γύρω μου όλα ένα-ένα να γκρεμίζονται και που ανησυχώ… όχι που δε θα μάθουν τα παιδιά μας γράμματα, μα που τους παίρνουν απ’τα χέρια τους τα όπλα!
«Πεινασμένε, άρπαξε το βιβλίο: είν’ ένα όπλο!» είχε γράψει ο μεγάλος Μπρεχτ… Το αναλύω λίγο και αναρωτιέμαι: όπλο, βεβαίως, αλλά ποιο βιβλίο; «Στο σχολείο μου’ κρυψαν την αλήθεια τη μισή και μου’λεγαν τι σε νοιάζει εσένα; Σώπα!”. (Σώπα, μη μιλάς – Νασίμ Αζίζ)…
Και αναθεωρώ… και τελικά ελπίζω… και η ελπίδα μέσα μου θεριεύει και γίνεται βεβαιότητα! Ότι με ή χωρίς βιβλία, με μισές ή και καθόλου αλήθειες, ακόμα και με το «λόγω χρέους» κάποιων ή το εξοστρακισμένο «κατά λάθος» κάποιων άλλων, τα παιδιά μας θα βρουν την άκρη και τον τρόπο και θα κρατήσουν το πνεύμα τους καθάριο και παρθένο μπρος σε κάθε χυδαίο βιαστή που αλωνίζει στα πέριξ με την ψευδή πεποίθηση ότι μπορεί να παίζει με τα μυαλά, τις ζωές και το μέλλον τους! Και δεν θα σωπάσουν! Και θα μιλήσουν! Και πλέον δεν ανησυχώ γι’αυτά, γιατί θα ανθίσει το λουλούδι της ελληνικής νεολαίας, αλλά γι’αυτούς που σήμερα τους στερούν τα βιβλία και ευελπιστούν ότι θα τους στερήσουν το αύριο!
Γι’ αυτούς ανησυχώ βαθιά και ειλικρινά! Για τη στιγμή που θα βρουν τα παιδιά απέναντί τους με βιβλία στα χέρια… Και δε θέλω πια να κλάψω.
Μαριλένα Παπαγεωργίου