(DON’T BE AFRAID OF THE DARK)
Σκηνοθεσία: Τρόι Νίξεϊ
Παίζουν: Κέιτι Χολμς, Γκάι Πιρς, Μπέιλι Μάντισον, Τζακ Τόμσον
Διάρκεια: 99′
Αξιολόγηση: **
Μια έπαυλη του περασμένου αιώνα, κατοικία διάσημου ζωγράφου της εποχής ονόματι Μπλάκγουντ, βρίσκει νέο ιδιόκτητη, έναν πολίτικο μηχανικό που μετακομίζει εκεί με τη νέα του σύντροφο και την 8χρονη κόρη του. Όμως, ένα παλιό μυστικό του σπιτιού που βρίσκονταν για χρόνια θαμμένο στο υπόγειο θα ξεθαφτεί και θ’ αναστατώσει τις ζωές των νέων κάτοικων…
Χμ… Κακή δεν τη λες την ταινία, κι αυτό γιατί καταφέρνει έστω και με μεγάλη καθυστέρηση να σε βάλει στο ρυθμό της και κάποιες στιγμές ίσως να πιάσεις τον εαυτό σου να σφίγγει τις γροθιές του και να αγωνιά. Η ταινία μοιάζει βγαλμένη απ’ τη δεκαετία του ’70 ή του ’80 με όλα τα καλά και κακά της εποχής. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, αφού πρόκειται για ριμέικ της ομότιτλης τηλεταινίας του ’73… Κι ενώ είναι κλισαρισμένη μέχρι αηδίας και σου φανερώνει από πολύ νωρίς τη μορφή του κακού (κάτι… μινιατούρες του Γκόλουμ), καταφέρνει να σε παρασύρει και να σε τρομάξει όπως σε τρόμαζαν οι ταινίες του είδους στα 15 σου. Σε γενικές γραμμές απευθύνεται σε νεανικό κοινό και μάλιστα έχει και τα φόντα να το ενθουσιάσει. Όσο για τον σεναριογράφο – παραγωγό Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο, πάντα τον θεωρούσα υπερτιμημένο. Του ‘κατσε κάποια στιγμή ένα καλούτσικο σενάριο («Ο λαβύρινθος του Πάνα») και από τότε πασχίζει ως ένας άλλος Σιάμαλαν να επαναλάβει τον άθλο του.
Κώστας Ποτακίδης