(BEGINNERS)
Σκηνοθεσία: Μάικλ Μιλς
Παίζουν: Γιούαν ΜακΓκρέγκορ, Κρίστοφερ Πλάμερ, Μελανί Λοράν, Γκόραν Βίσνιτς, Μαίρη Πέιτζ Κέλερ
Διάρκεια: 105’
Αξιολόγηση: ****
2003. Ο Όλιβερ, πετυχημένος σκιτσογράφος, θρηνεί το θάνατο του πατέρα του, Χαλ, από καρκίνο. Πέντε χρόνια πριν είχε πεθάνει η μητέρα του – και λίγο μετά το θάνατό της ο πατέρας του, του ανακοίνωσε πως είναι γκέι! Οπότε, τα τελευταία χρόνια της ζωής του ο Χαλ τα πέρασε έτσι όπως ήθελε, χωρίς να κρύβεται πίσω από μια καθωσπρέπει συμβατική σχέση. Ο Όλιβερ είναι θλιμμένος. Έχει εμμονή με τη θλίψη. Είναι θλιμμένος επειδή θεωρεί (μάλλον) πως η ευτυχία είναι ανέφικτη. Κυρίως, επειδή δεν έχει κατορθώσει να καταφέρει να «δουλέψει» οποιαδήποτε ερωτική του σχέση. Μικρός, έβλεπε τη σύμβαση στη σχέση των γονιών του, την ένιωθε. Ο πατέρας του σπανίως βρισκόταν στο σπίτι. Και η (αντισυμβατική αν μη τι άλλο αλλά εγκλωβισμένη οικειοθελώς στη μεγαλύτερη παγίδα) μητέρα του δεν του ήταν αρκετή.
Τα πράγματα βελτιώθηκαν από τη στιγμή που ο πατέρας του «βγήκε από την ντουλάπα». Η σχέση τους ήταν πιο λειτουργική από ποτέ. Ο Όλιβερ χαιρόταν πραγματικά με την ευτυχία του πατέρα του, μπορεί και να τον ζήλευε για τη σχέση του με έναν κατά πολύ νεώτερό του άνδρα, τον Άντι. Ο καρκίνος και πάλι διατάραξε την λεπτή ισορροπία. Και ο θάνατος του πατέρα του, του άφησε ένα σπίτι γεμάτο αναμνήσεις (όχι πάντα ευχάριστες) κι έναν σκύλο Τζακ Ράσελ τεριέ. Μπλεγμένος στη θλίψη, την απώλεια και τις αναμνήσεις, συναντά μια κοπέλα. Μια όμορφη κοπέλα, μια Γαλλίδα ηθοποιό, την Άννα. Θα ερωτευθούν. Θα καταφέρουν να μείνουν μαζί;
Ο σκηνοθέτης του «Thumbsucker» βασίζεται σε ένα ημι-αυτοβιογραφικό σενάριο και πιάνει υψηλές επιδόσεις παρά τις μικρές ατέλειες της ταινίας του – ίσως μάλλον κυρίως σε αυτές. Δεν υπάρχουν κακοί σ’ αυτήν την ταινία: μόνο μπερδεμένοι άνθρωποι που προσπαθούν να βγάλουν κάποια άκρη. Παρακολουθώντας την, η ταινία σε βυθίζει στο σύμπαν της και σε νοτίζει με πηγαία, ανόθευτη συγκίνηση. Κερδίζει εκεί όπου έχασε κατά πολύ το σαφώς πιο αβανταδόρικο (και υπερεκτιμημένο) «Τα παιδιά είναι εντάξει». Δεν χρησιμοποιεί κόλπα και δεν εκμεταλλεύεται την ιδιαιτερότητα (την ποια;) του θέματός της.
Καιρό είχαμε να δούμε τόσο καλό τον Γιούαν ΜακΓκρέγκορ, συγκρατημένο, εξαιρετικό, ο Πλάμερ είναι πάντα σχεδόν άριστος, η Λοράν είναι απλά υπέροχη και η Μαίρη Πέιτζ Κέλερ που υποδύεται τη μητέρα του Γιούαν, σπουδαία. Παραφωνία μας φάνηκε ο Γκόραν Βίσνιτς. Και άτσαλο μας φάνηκε το φινάλε. Θα του ταίριαζε περισσότερο κάτι ανάλογο με το «Πλαγίως»: γίνεται κίνηση αλλά τα πάντα είναι ανοιχτά…
Από τις καλύτερες ταινίες του καλοκαιριού, λίγο πίσω από το φανταστικό «Πες μου τ’ όνομά σου» το οποίο συνεχίζεται…
Θόδωρος Γιαχουστίδης